മലയാളം മൂവി ചാനൽ തലവന്മാരോട്...

മലയാളം മൂവി ചാനൽ തലവന്മാര്ക്ക് ഒരു മലയാളി പ്രേക്ഷകന്റെ തുറന്ന കത്ത്...

എനിക്ക് പോക്കിരിരാജ കാണണ്ടാ...
അത് പോലെ.. ചെസ്സും റെഡ് ചില്ലീസും...

നാട്ടിലേക്ക് മടങ്ങി വന്നു എല്ലാവരെയും പോലെ ആദ്യം ഞാൻ ഒരു കേബിൾ കണക്ഷൻ എടുത്തു. വണ്ടറടിച്ചു പോയത് പുതിയ മൂവി ചാനലുകൾ കണ്ടിട്ടാണ്. ഏതു നേരവും ഒരു മൂന്ന് പടമെങ്കിലും മിനിമം കാണിക്കുന്നുണ്ടാവും. ലോക്കൽ ചാനലിൽ വേറെയും. ആനന്ദലബ്ധിക്കിനിയെന്തു വേണം, പ്രത്യേകിച്ചും സിനിമാ പ്രേമിയായ എനിക്ക്.

സന്തോഷം അധികം നീണ്ടില്ല. വെച്ചയുടൻ ഒരു ചാനലിൽ കണ്ടത് പോക്കിരിരാജ, മറ്റൊന്നിൽ ചെസ്സ്‌ എന്ന പടം. അത് കഴിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ തേജാഭായ്... രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഇതേ പടങ്ങൾ തന്നെ  തിരിച്ചും മറിച്ചും വീണ്ടും. കഴിഞ്ഞ രണ്ടു മാസമായി അവസ്ഥയിൽ  വലിയ മാറ്റമൊന്നുമില്ല. സത്യം പറയാമല്ലോ, നിങ്ങളുടെ ചാനലുകൾ കാരണം എനിക്ക് ഇപ്പോൾ പ്രേം നസീറിന്റെ സിനിമകൾ ആണ് പഥ്യം. തമ്മിൽ ഭേദം അതാണ്‌.

ഇത് കുറ്റം മാത്രം പറയാനുള്ള ഒരു കത്താക്കുന്നില്ല. എത്ര പ്രാവശ്യം വേണമെങ്കിലും കാണാവുന്ന ചിത്രങ്ങൾ നിങ്ങൾ സംപ്രേക്ഷണം ചെയ്യാറുണ്ട്- മണിച്ചിത്രത്താഴും സന്ദേശവും പോലെ. പക്ഷെ പല പടങ്ങളും ഈ കാറ്റഗറിയിൽ പെടുന്നില്ല എന്ന് മനസ്സിലാക്കുക. തീയേറ്ററുകളിൽ ആവശ്യത്തിനു ഓടാത്ത, എന്നാൽ അംഗീകാരം അർഹിക്കുന്ന ചിത്രങ്ങൾ അപൂർവമായി സംപ്രേക്ഷണം ചെയ്യുന്നതും കണ്ടില്ലെന്നു നടിക്കുന്നില്ല. എന്നാലും ആഴ്ചയിൽ മൂന്നു വട്ടം പോക്കിരിരാജയും ഒന്നിൽ കൂടുതൽ പ്രാവശ്യം റെഡ് ചില്ലീസും കാണിക്കുന്നത് ക്രൂരത തന്നെയാണ്.

സത്യത്തിൽ നിങ്ങൾക്ക് ചെയ്യാൻ കഴിയുന്നത്‌ വളരെയധികമാണ്. ഒരു ജനതയുടെ സിനിമാ സംസ്കാരത്തെ സ്വാധീനിക്കാനും അതിന്റെ ദിശ മാറ്റി വിട്ടു ഒരു പുതിയ തുടക്കം കുറിക്കാനും കഴിവുള്ള ശക്തമായ മാധ്യമമാണ് നിങ്ങളുടെ കൈയിലുള്ളത്. ആയിരം ചെറിയ സിനിമാ സൊസൈറ്റികൾക്കോ പുതിയ സംവിധായകർക്കോ ഇന്നത്തെ സ്ഥിതിയിൽ ഇതിനു കഴിയില്ല. ജനങ്ങൽക്ക് ആവശ്യം ഉള്ളതെന്ന പേരിൽ പുറത്തു വരുന്ന പല സിനിമകളും യഥാർത്ഥത്തിൽ വെറും അനാവശ്യചരക്കുകളാണ്. ഒരു ജനതയുടെ ചിന്താശക്തിയെയും കലാപരമായ അവബോധത്തിനെയും അരുംകൊല ചെയ്യുന്ന കലാഭാസങ്ങൾ. ഇതിനെ ഒരു പരിധി വരേ നിയന്ത്രിക്കാൻ നിങ്ങൾക്കു സാധിക്കും. കൂടാതെ പ്രദർശനശാലകളിൽ നിന്ന്  ഇറക്കി വിടുന്ന നല്ല ചിത്രങ്ങൾക്ക് പ്രോത്സാഹനം കൊടുക്കുകയും അവയെ പ്രേക്ഷകരിലേക്ക് എത്തിക്കുകയും ചെയ്യുന്നത് നല്ല കാര്യമായിരിക്കും.

ഇനിയൊന്നു ചെയ്യാൻ കഴിയുന്നത്, ലോക ക്ലാസ്സിക് ചിത്രങ്ങൾ മലയാളത്തിലേയ്ക്ക് മൊഴിമാറ്റം നടത്തി പ്രദർശിപ്പിക്കുക. ഇപ്പോൾ നിങ്ങൾ കാണിക്കുന്ന ഇംഗ്ലിഷ് ചിത്രങ്ങളുടെ ഡബ്ബിംഗ് പരിഹാസ്യമാണ്. പടത്തിന്റെ തനിമ നശിപ്പിക്കാതെ പ്രൊഫഷണലുകളെ ഉപയോഗിച്ച് ഭംഗിയായി ചെയ്‌താൽ കാലക്രമേണ ഒരു നല്ല പ്രേക്ഷക സമൂഹത്തെ സൃഷ്ടിക്കുവാൻ സാധിക്കും. രക്ഷയില്ലാതെ നമ്മുടെ സിനിമാക്കാർ അവരുടെ ഉത്പന്നങ്ങളുടെ നിലവാരവും മെച്ചപ്പെടുത്തും.

ഇനി ഇതൊന്നും ചെയ്തില്ലെങ്കിലും, ദയവു ചെയ്തു ഒരേ സിനിമ ആവര്ത്തിച്ചു കാണിച്ചു ക്ഷമ നശിപ്പിക്കാതിരിക്കുകയെങ്കിലും ചെയ്യണമെന്നു അഭ്യർഥിക്കുന്നു.

ഒരു ചാനൽ പ്രേക്ഷകൻ.

Dallas Buyers Club

Biopics are always my favorites, be it the tragically funny Ed Wood or the powerful cop drama Serpico. It is fascinating to realize that at least some parts of the characters enfolding on the screen are real, however outrageous or out of world they may look . So when I chose to watch Dallas Buyers Club, the reason was obvious. An added bonus was the Oscar win by two of its main actors- Matthew MacConaughey and Jared Leto.

Dallas Buyers Club is loosely based on the life of Ron Woodroof, an electrician diagnosed with AIDS in 1985 and told by doctors that he has just 30 more days to live. He is subsequently ostracized by his family and friends and loose his job. The only medicine approved and endorsed by FDA in USA for testing is AZT, which Woodroof manages to acquire by bribing a hospital worker. His condition turns critical due to the side effects of AZT combined with his drug abuse. A Doctor whose licence is cancelled in US treats him with alternative medicines in Mexico and his condition betters. He decides to make a living by smuggling and selling these drugs in US to fellow sufferers. Though a homophobic, he decides to partner with an HIV positive transsexual woman Rayon, as Rayon has better access to AIDS patients and establish Dallas Buyers Club, a cheaper alternative to AIDS patients. FDA finds out about this and is desperate to close his shop. Woodroof outlives the predictions about his death by seven years.

One thing that is special about this movie is the acting by the leads which gave them their much deserved Academy Awards. I never figured MacConaughey to be an actor with such versatility. He portrays Woodroof with much integrity and passion. There are two faces to his character- what he is when the movie starts and what he become by the end. The streak of compassion, fellowship and humanity that was hidden in him slowly exposes itself to the audiences and MacConaughey gives an impression that even he is not aware of it. He plays Woodroof as an outrageous, selfish addict (to drugs and to life) throughout the movie, but even when he display madness on screen there are some moments where a small flick of expression, a rather mellow sadness in his deep eyes, a minute gesture that betrays his transformation to the viewer. It is a beautiful performance to say the least. And then the role of Rayon played by fabulously by Jared Leto... I would just disclose that the only factor that betters MacConaughey's acting in this movie is the performance by Leto.

Dallas Buyers Club documents the scene of AIDS patients and their treatment in US during 80's. It shows the horrors confronted by the patients and the hurdles encountered by the Doctors who wanted to make a change. But more than that it is the story of a man with a never say die attitude, who learns the beauty of life that was never visible to him before he was handed over his death sentence.

300: Rise of an Empire

Remember 300, the movie that had the visual style of a graphic novel (because it was adapted from a graphic novel), great score, lot of violence and in which a bunch of models with six pack abs masquerading as Spartans kicking on the butt of an above average sized Persian king with an above average size ego, eventually killing all of themselves in the process? Seems all of that awesomeness was just the tip of the iceberg. They made a follow up movie titled 300: Rise of an Empire, with the same style, same score and spilling a lot more gallons of blood. In 300, spilled blood looked like tomato ketchup and in the follow up it resembles watermelon juice.

The events in this film happens parallel to the happenings of the original. Now I have a confusion what to call it..! If the story happens before the original, follow up is called a prequel. If it happens after the original it is a sequel. Some movie linguist please help me out here.

The story is narrated by Leonidas' wife, Gorgo. She tells how an Athenian soldier, Themistocles kills Persian emperor Darius 1 and end the first Persian invasion in the battle of Marathon. Darius' son Xerxes is advised by him before dying not to continue the war. Artemisia, the Greek naval commander of Persia manipulates Xerxes and makes him a God King and prepares to fight the Greeks. On one side Xerxes' army, who were marching towards Thermopylae is fended off by Leonidas and 300 Spartans. On other side Themistocles fights the Persian navy in Aegean sea. Though he manages to inflict some serious damage to Persian ships, the ruthless tactics of Artemisia causes his heavy loss eventually. He negotiate with Gorgo and implores her to avenge Leonidas' death. And thus starts a war were the entire Greek states join to fight the mighty Persians. 

The second installation is definitely not an improvement on first. All the ingredients are the same. The plot is confused and those who are not familiar with history will fumble to grasp it. Acting is so- so. Gerard Butler, though appearing in some flashbacks and a in a disappointing cameo as a severed head is heavily missed. Eva Green is competent as Artemisia. The gore and nudity is appalling some times. Dialogues lack the fiery edge. 

In spite of these hiccups I loved the movie. It was watchable and it made me to do some research (on Wiki) on the backstory of Persian invasion of Greece. It was an important event, because if the outcome was any different, the Western civilization would be much different from what it is now. If Persia succeeded in invading Greek, history would be standing head over heels.  

   

മാർക്കേസ് ഇനിയില്ല... മേജിക്കും..

മാർക്കേസ് 

മാതൃഭൂമി ആഴ്ചപ്പതിപ്പായിരുന്നു ഒരു കാലത്ത് സാഹിത്യത്തിലേക്കുളള എന്റെ കിളിവാതിൽ. എന്റെ ചെറുപ്പത്തിൽ അതിൽ വന്നിരുന്ന കഥകളും ലേഖനങ്ങളും വായനാശീലത്തിൽ വലിയ സ്വാധീനം ചെലുത്തിയിരുന്നു. വിശ്വസാഹിത്യത്തെക്കുറിച്ച് ബോധവാനാക്കുന്നതിൽ - ക്ലാസ്സിക്കുകളെക്കുറിച്ച് ആയാലും, സമകാലീന സൃഷ്ടികളെക്കുറിച്ചായാലും, ആഴ്ചപ്പതിപ്പ് ഒരു സഹായമായിരുന്നു. (പിന്നീട് ഇത് പൊതുവാ
യനശാലയിൽ പോയി കലാകൌമുദിയിൽ വന്നിരുന്ന സാഹിത്യവാരഫലം വായിക്കുന്നതായി മാറി എന്നത് മറ്റൊരു കാര്യം.) കാഫ്കയും കമ്യുവും സാർത്രും മാർക്കേസുമൊക്കെ ചിരപരിചിതരായതങ്ങനെ. ഒരിക്കൽ മാർക്കേസിന്റെ ഏകാന്തതയുടെ നൂറു വർഷങ്ങളെക്കുറിച്ച് വായിച്ചു. ലൈബ്രറിയിൽ പോയപ്പോൾ അവിടെ ഒരു ഷെൽഫിൽ അതിന്റെ മലയാളം പരിഭാഷ! ഏകാന്തതയുടെ നൂറു വർഷങ്ങൾ എന്ന പേര് കേട്ടപ്പോൾ ഞാൻ കരുതിയത്‌ കുറച്ചു വിരസമായ ഒരു ട്രാജഡി ആയിരിക്കും എന്നാണ്. ഒരു കമ്യു സ്റ്റൈൽ. പക്ഷെ എടുത്തു വായിച്ചു നോക്കി. ജീവിതം വഴിമാറിയതു പോലെ!

ഏകാന്തതയുടെ നൂറു വർഷങ്ങൾ 

കാഫ്കയുടെ മെറ്റമോർഫോസിസ് വായിച്ച മാർക്കേസ് ഇങ്ങനെയും കഥ എഴുതാമോ എന്ന് ആശ്ചര്യപ്പെട്ടതായി കേട്ടിട്ടുണ്ട്. ഏകാന്തത വായിച്ച എന്റെ മനസ്സിലും ഉണ്ടായ ചിന്ത ഇത് തന്നെയായിരിക്കും.  മനസ്സിലെ എല്ലാ വികാരങ്ങളെയും കൊണ്ട് പാലാഴി മഥനം നടത്തുന്ന ഒരു റോളർ കോസ്റ്റർ റൈഡ്! ഇത്രയും വർണ്ണാഭമായ ഭാഷ, സ്ഫോടനാത്മകമായ രചനാശൈലി, വായിച്ചു തീരുമ്പോൾ വർഷങ്ങളോളം മനസ്സില് കിടന്നു ഓളം വെട്ടുന്ന കഥ... ഒരു മാസ്റ്റർ പീസ്‌.

തുടർന്ന്  വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷമാണ് മാർക്കേസിന്റെ അടുത്ത പുസ്തകം വായിക്കാൻ കിട്ടുന്നത്- വംശാധികാരിയുടെ ശരത്ക്കാലം. വായനക്കാരന് നേരെ മാർക്കേസ് എറിയുന്ന ഒരു പ്രഹേളിക. ഞാൻ വായിച്ചിട്ടുള്ളതിൽ ഏറ്റവും കഠിനമായ നോവലായിരിക്കും അത്. ഓരോ വാചകവും പേജുകളോളം നീളും. പദ്യം പോലെയുള്ള ആഖ്യാനം. ഒരു അമ്പത് പേജു കഴിഞ്ഞിരിക്കും ആ ശൈലിയുമായി പൊരുത്തപ്പെടാൻ. തുടർന്ന് കാര്യമായി വിഷമിച്ചില്ല. പല ഭാഗങ്ങളും ഒരു രണ്ടാം വട്ട വായനയിലേ പൂർണ്ണമായും ഗ്രഹിക്കാൻ സാധിക്കൂ. ആ  പുസ്തകം ഒരു വായനക്കാരനെന്ന നിലയിൽ എനിക്ക് തന്ന ആത്മ വിശ്വാസം അപാരമായിരുന്നു. അതിനു ശേഷം  തേടിപ്പിടിച്ചുള്ള വായനയായിരുന്നു. മാർക്കേസിന്റെ പുസ്തകങ്ങൾ മാത്രമല്ല, മോഡേണും പോസ്റ്റ്‌ മോഡേണുമായ പല എഴുത്തുകാരുടെയും കൃതികൾ. ഒരു എഴുത്തുകാരന്റെ വിജയം  അതുതന്നെയായിരിക്കും.  തന്റെ സാഹിത്യത്തിലൂടെ വായനക്കാരനെ താനടങ്ങുന്ന ലോകത്തെ കൂടുതൽ പര്യവേഷണം ചെയ്യാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുക.

വംശാധികാരിയുടെ ശരത്ക്കാലം 

സാഹിത്യ പ്രപഞ്ചം എന്ന വാക്ക്  വളരെ അധികം ഉപയോഗിച്ച്  പഴകിയ ഒരു വാക്കാണ്‌. യഥാർത്ഥത്തിൽ വളരെ കുറച്ചു സാഹിത്യകാരന്മാർക്ക് മാത്രമേ സ്വന്തമായി ഒരു പ്രപഞ്ചം സൃഷ്ടിക്കാൻ സാധിച്ചിട്ടുള്ളൂ. മാർക്കേസ് തന്റേതായ ഒരു പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ അഥിപനാണ്. സ്വപ്നങ്ങളും മായാജാലവും കപ്പലും  കടലും യോദ്ധാക്കളും ജിപ്സികളും കരീബിയൻ ചൂടും പ്രണയും പ്രണയ ഭംഗവും മരണവും രതിയും ഫിലോസഫിയും- എല്ലാം അടങ്ങിയ അത്ഭുതലോകം. 

മാർക്കേസ് ഇങ്ങു കേരളത്തിൽ അറിയപ്പെടുന്നത് മലയാളത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ എഴുത്തുകാരൻ എന്നാണ്. അദ്ദേഹത്തിനും അദ്ദേഹത്തിന്റെ രചനകൾക്കും മേജിക്കൾ റിയലിസത്തിനും ഇവിടെ കിട്ടിയ സ്വീകാര്യത അത്രക്കുണ്ടായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ അനുകർത്താക്കളും ഇവിടെ കുറവല്ല. ഇന്നലെ ദിവംഗതനായ അദ്ദേഹത്തിനെ പറ്റി ഒരു കുറിപ്പെഴുതണമെന്നു തോന്നിയപ്പോൾ അത് മലയാളത്തിലാകാമെന്നു തീരുമാനിച്ചത് അത് കൊണ്ടാണ്. കഴിഞ്ഞ മാസമാണ് ഞാൻ  മാതൃഭൂമി പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ആർ. വി. എം. ദിവാകരൻ രചിച്ച മാർക്കേസിന്റെ ജീവചരിത്രം പ്രിയപ്പെട്ട ഗാബോ വാങ്ങിയത്. മാർക്കേസിന്റെ മരണം അദ്ദേഹത്തിന്റെ  ജീവിതത്തെ കൂടുതൽ അറിയാൻ എന്നെ ഉത്സുകനാക്കുന്നു.

Book Review: The Temple of Avinasi by Ayush Pathak

Fantasy is a genre that has tasted some major success in recent times- in books and in movies. Writers around the globe are experimenting by mixing fantasy with different other genres creating unique cocktails- thriller fantasy, mystery fantasy, romantic fantasy, historical fantasy (ever heard of Abraham Lincoln, The Vampire Slayer?), sci-fi fantasy, mythological fantasy and even erotic fantasy. The major consumers of the genre are teens and young adults. The plots and plot structures of these books and their narrative styles are generally made to suite their interests with all major characters being teen agers. Following its tremendous success in international level, several Indian authors too are trying to emulate them with varied results. Recent path breaking success of Amish Tripathi in creating a trilogy about an Indian mythological hero has encouraged many new writers to take inspiration from Indian mythology in writing fantasies. The Temple of Avinasi: The Legend of the Kalki written by Ayush Pathak is one such effort.

 Angel is a boy living in the Valley with his guardian Shri and his close companions are Alisha and Sam. During one of their escapades into the nearby forest, the trio meets with a talking Yethi. Angel realizes he is a not a normal kid and has some extraordinary powers. His displaying these powers causes a group of mysterious people to invade the valley and attack him and those dear to him. With the help of the Yethi, Angel escapes to the Temple of Avinasi, a brotherhood made of several tribes under the leadership of Devs to prevent Nishachars from wreaking havoc among Nashwars, the humans. He learns that he is a Dev and his destiny is to fulfill an old prophesy by being the last Avatar, Lord Kalki and annihilate the Dark Avatar. But he never realize that in doing so he will have to confront the secrets of his past and make a choice that can alter his existence for ever.

 The best thing about this book is that, though it bases itself in the Indian mythological stories about Dasavathar, the writer never tries to mold his story on those lines. He uses certain plot points from them to tell a totally different story, set in present times. To take inspiration from epics and creating a modern fantasy out of it, I feel is an impressive feat by itself. The language in which the story is told is very simple, making it easy for even readers who are not aware of Indian myths to comprehend and appreciate the happenings very clearly. The book is a bit long, just less than 400 pages and takes some time to read. But there is no complaint as the pacing of the story is pretty fast and the book is quite entertaining with a lot of things happening. The descriptions of different worlds, different kinds of tribes and creatures inhabiting them are entertaining to read. The characterization is also adequate for the scope of the book. The climax is good and though it is the first part of a series, it feels like a standalone book. At the same time I felt like waiting to see how the story is going to turn in the forthcoming part.

 I was not impressed with the cover. Design does not want me to pick this book from the lot. May be the excessive use of blue color did it for me. Another complaint that I have is that the book is too genre driven. Every twist in the story reminded me of some other book in the genre- from Harry Potter to Lord of the Rings to Star Wars. It feels like the author has made a check list of plot points after researching fantasy books and wrote the book after that. If you are really into fantasy novels, this book will not disappoint you. Others can use this book as a stepping stone if you want to start appreciating the genre.

The book was received as part of Reviewers Programme on The Tales Pensieve.