വിശപ്പ് പ്രണയം ഉന്മാദം: ഇല്ലായ്മയിൽ ഉള്ളത്

 ഇവിടെ ഇംഗ്ലീഷിൽ വായിക്കാം. 

"തലയ്ക്കുള്ളിലെ ജെല്ലിമിഠായികൾ എന്തൊക്കെ അദ്ഭുതങ്ങളാണ് ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ചിരിക്കുന്നതെന്ന്, എപ്പോഴാണ് അതിനുള്ളിൽ മാറ്റങ്ങൾ വരുന്നതെന്ന്, കയ്‌പ്‌ മധുരമായും മധുരം കയ്‌പായും മാറുന്നതെന്ന് ആർക്കാണ് പറയാനാവുക..?"

ദാരിദ്ര്യം മനുഷ്യരുടെ ഓജസ്സ് ഊറ്റിയെടുത്ത് അവരെ വെറും ചണ്ടിയാക്കി മാറ്റിക്കളയുന്ന പ്രതിഭാസമാണ്. സമ്പത്തില്ലായ്മ എന്ന ഒരു ഘടകത്തിന്റെ മാത്രം അടിസ്ഥാനത്തിൽ വിലയിരുത്തുന്നത് അതിനെ ലളിതവൽക്കരിക്കുകയായിരിക്കും. ദാരിദ്ര്യത്തിന്റെ യഥാർത്ഥവും അന്തിമവും ആയ വില, അത് വ്യക്തികൾക്കും സമൂഹത്തിനും ഉണ്ടാക്കുന്ന സാമൂഹികവും മാനസികവും രാഷ്ട്രീയവുമായ അപചയം കൂടി കണക്കിലെടുത്തു നിർണ്ണയിക്കുമ്പോൾ, നാം കരുതുന്നതിലും വളരെ വലുതായിരിക്കും. 

പട്ടിണിയുടെ എല്ലാ പീഢാനുഭവങ്ങളിലൂടെയും കടന്നു പോകുമ്പോഴും തന്റെ സഹൃദയത്വം നഷ്ടപ്പെടാതെ, അതിനെ കൂടുതൽ പരിപോഷിപ്പിക്കാൻ തുനിഞ്ഞിറങ്ങി എന്നതാണ് മുഹമ്മദ് അബ്ബാസ് എന്ന വായനക്കാരന്റെ വിജയം. സമൂഹത്തിന്റെ എല്ലാ അളവുകോലുകളിലും പിന്നാക്കം നിൽക്കുന്ന ഒരാൾ, മനുഷ്യൻ എന്ന നിലയിൽ മുൻനിരയിൽ ഇടിച്ചു കയറിയതിന്റെ ദൃഷ്ടാന്തം ആണ് അയാളുടെ ജീവിതം. എട്ടാം ക്ലാസ് വരെ മാത്രം, അതും തമിഴിൽ, പഠിച്ച്, മലയാള ഭാഷ വായിക്കാൻ അറിയാതിരുന്ന ഒരാൾ, ഒരു നേരത്തെ ആഹാരം തനിക്കും കുടുംബത്തിന്നും തേടാനുള്ള നെട്ടോട്ടത്തിന് ഇടയിലും പുസ്തകം വായിക്കാനുള്ള, സൃഷ്ടിപരമായി സമൂഹത്തിനോട് സംവദിക്കാനുള്ള ആർജ്ജവം കാത്തു സൂക്ഷിച്ചു എന്നതാണ് മനുഷ്യ വർഗത്തോടുള്ള അയാളുടെ സംഭാവന. 

അബ്ബാസിന്റെ ഓർമ്മക്കുറിപ്പുകൾ ആയ "വിശപ്പ് പ്രണയം ഉന്മാദം" ഈയടുത്താണ് വായിക്കാൻ കിട്ടിയത്. തന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ വിവിധ ഘട്ടങ്ങളിൽ കണ്ടും കേട്ടും അനുഭവിച്ചും മനസ്സിൽ പതിഞ്ഞ ഓർമ്മകളുടെ സമാഹാരം. ഇതിലെ മുപ്പത്തിയെട്ട് കുറിപ്പുകൾ പലപ്പോഴായി സമൂഹമാധ്യമങ്ങളിൽ കുറിച്ചിട്ടതാണെന്ന് വായിച്ചപ്പോൾ മനസ്സിലായി. തനിക്കുള്ളിലും, ചുറ്റിലും നിറഞ്ഞാടുന്ന ഇല്ലായ്മയാണ് മിക്കവയിലും പ്രകടമാകുന്ന വിഷയം. കൊടിയ പട്ടിണിയിൽ മനുഷ്യത്വവും, പ്രതികരണശേഷിയും കൈമോശം വരുന്നതിന്റെ ചിത്രങ്ങൾ, അവയ്ക്കിടയിൽ അതെല്ലാം തിരിച്ചുപിടിക്കാനുള്ള ചില കഠിന ശ്രമങ്ങൾ. ഈ കുറിപ്പുകളെ എറ്റവും ഋജുവായി ഇങ്ങനെ നിർവചിക്കാം എന്നു തോന്നുന്നു. 

താനും തന്റെ ജീവിതവും മുന്നിട്ടു നിൽക്കുന്ന കുറിപ്പുകളിൽ കാണുന്ന ഗഹനമായ ആത്മവിചിന്തനം, സമൂഹത്തെയും സഹജീവികളേയും കുറിച്ചുള്ള എഴുത്തിൽ പ്രകടമാകുന്ന സഹാനുഭൂതിയും  അനുകമ്പയും, ഇവയെല്ലാം അബ്ബാസിന്റെ എഴുത്തിനെ ശ്രദ്ധിക്കാൻ നമ്മെ നിർബന്ധിപ്പിക്കുന്നു. തലക്കെട്ടിലുള്ള മൂന്നു ഘടകങ്ങൾ, വിശപ്പും പ്രണയവും ഉന്മാദവും, എങ്ങനെ അന്യോന്യം ഒരേ സമയം കാരണവും ഫലവും ആയി മാറുന്നു എന്നതും പ്രാധാന്യമുള്ള പ്രതിപാദ്യ വിഷയമായി തോന്നി. 

ഇതിലെ ആദ്യത്തെ കുറിപ്പിൽ എഴുത്തുകാരൻ ഒരു മുൻകൂർ ജാമ്യം എടുത്തു വെക്കുന്നുണ്ട്. സാഹിത്യഭാഷ പ്രതീക്ഷിക്കരുതെന്നും, ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഷയാണ് ഇതിലുള്ളത് എന്നും അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു വെക്കുന്നു. ഇതിലെ വിഷയം പ്രാധാന്യം അർഹിക്കുന്നു എങ്കിലും, രചനയിലെ അതിവൈകാരികതയും തഴമ്പിച്ച സാഹിത്യ പ്രകടനങ്ങളും കല്ലുകടിയാകുന്നു. ഈ രീതിയിൽ തന്റെ ഉള്ളിൽ ഉരുകിത്തിളയ്ക്കുന്ന വികാരങ്ങളെ ഒഴുക്കിക്കളയുന്നത് എഴുത്തുകാരന് ഒരു തെറാപ്പിയുടെ ഫലം കൊടുക്കുന്നുണ്ടാവാം. അയാളുടെ ലോകത്തിന്റെ പുറത്തുനിന്നു കൊണ്ട്, താൻ മാവിലായിക്കാരൻ ആണല്ലോ എന്ന സമാധാനത്തോടെ, അയ്യോ പാവം എന്നുരുവിടുന്ന വായനക്കാരനും ഒരു പൈങ്കിളി സുഖം ലഭിക്കുന്നുണ്ടാവാം. എന്നാൽ ഈ വാചാടോപം കൃതിയുടെ വിഷയത്തിന്റെ അന്തസ്സത്ത ചെറുതായെങ്കിലും ചോർത്തിക്കളയുന്നു എന്നതാണ് ഇതിലെ യഥാർത്ഥ ദുരന്തം. 

വിലായത്ത് ബുദ്ധ- കഥയും സാഹിത്യവും

ഇതിന്റെ ഇംഗ്ലീഷ് പതിപ്പ് ഇവിടെ ഉണ്ട്. 

സാഹിത്യം എന്നത് നിർവചിക്കാൻ ഇത്തിരി ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള വാക്കാണ്. കാരണം വളരെയേറെ ആത്മനിഷ്ഠമായ ഒന്നാണത്. വർഷങ്ങൾ കൊണ്ട് ഒരാളുടെ ജീവിതത്തിൽ അയാളുടെ അനുഭവങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുന്ന സംവേദനക്ഷമതയാണ് അയാളുടെ സാഹിത്യത്തെ അടയാളപ്പെടുത്തുന്നത്. അതുകൊണ്ട് തന്നെയാണ് ഒരാളുടെ ഇഷ്ടസംഗീതം മറ്റൊരാൾക്ക് തെറിപ്പാട്ടാകുന്നത്, ഒരു സാഹിത്യസൃഷ്ടി ഒരാളിൽ ഉണ്ടാക്കുന്ന അനുരണനം അതേ പോലെ, അതേ അളവിൽ മറ്റൊരാളിൽ ഉണ്ടാക്കാത്തത്. 

എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, സാഹിത്യത്തിന്റെ പ്രധാന ഘടകങ്ങൾ രൂപവും, ഘടനയുമാണ്. ആയിരം തരത്തിൽ പറയാവുന്ന ഒരു കഥയ്ക്ക് ഏറ്റവും അനുയോജ്യം എന്ന് സാഹിത്യകാരൻ തീരുമാനിക്കുന്ന രീതിയാണ് അത് എത്ര നല്ല സാഹിത്യമാണ് എന്ന് തീരുമാനിക്കുന്നത്. അതിൽ അയാൾ പറയുന്ന കാര്യങ്ങളുടെ അത്ര തന്നെയോ ചിലപ്പോൾ അതിലധികമോ പ്രാധാന്യം, പറയാത്തതോ പറയാതെ പറയുന്നതോ ആയ കാര്യങ്ങൾക്ക് ഉണ്ടാകും. 

പല വായനക്കാരും ഒരു അബോധ തലത്തിൽ സാഹിത്യത്തെ ആസ്വദിക്കുന്നവരാണ്. ഒരു നല്ല പുസ്തകം വായിച്ചു എന്ന ആഹ്ളാദത്തിനപ്പുറം കൂടുതൽ വിശകലനം നടത്താൻ പലരും തയ്യാറാവുന്നില്ല. അപ്പോഴാണ്, സാഹിത്യപരമായ ഗുണങ്ങൾ കുറവുള്ള പുസ്തകങ്ങൾ വെറും മാർക്കറ്റിംഗിന്റെയും അത് സൃഷ്ടിക്കുന്ന ഹൈപ്പിന്റെയും ബലത്തിൽ വായനക്കാരിൽ അടിച്ചേൽപ്പിക്കപ്പെടുന്നത്. അപ്പോൾ നിങ്ങൾ ചോദിക്കും വ്യക്തിനിഷ്ഠമായ സാഹിത്യത്തിന്റെ ഗുണം ആരു തീരുമാനിക്കും എന്ന്. 

അത് നിരൂപകനോ ഇൻഫ്ലുവൻസറോ മാർക്കറ്റിംഗ് വിദഗ്ധനോ അല്ല, 'വിവരമുള്ള' വായനക്കാരനാണ് തീരുമാനിക്കേണ്ടത് എന്നാണ് എന്റെ അഭിപ്രായം. ഒരു ആഖ്യായികയുടെ, അത് നോവലോ, കഥയോ എന്തുമായിക്കോട്ടെ, സാഹിത്യ സമ്പത്ത് വിലയിരുത്താൻ ഞാൻ ഉപയോഗിക്കുന്ന വഴി വളരെ ലളിതമാണ്. അതിന്റെ പ്ലോട്ട് മറ്റൊരാളോട് പറയുമ്പോൾ കേൾക്കുന്നയാൾക്ക് ആ പുസ്തകം വായിച്ച അനുഭൂതി എത്രത്തോളം കിട്ടും എന്ന് ചിന്തിക്കുക. മറ്റൊരാളോട് പുസ്തകത്തിലെ കഥ പറയുമ്പോൾ ചോർന്നു പോകുന്ന അതിലെ ഘടകമാണ് സാഹിത്യം. 'ഖസാക്കിന്റെ ഇതിഹാസം' അല്ലെങ്കിൽ 'ചെമ്മീൻ' തുടങ്ങിയ കൃതികളുടെ പ്ലോട്ട് മാത്രം പറഞ്ഞു കൊടുക്കുമ്പോൾ നഷ്ടപ്പെടുന്ന സത്തയാണ് അതിലെ സാഹിത്യം. 

ഇത്രയും നീണ്ട ആമുഖം എഴുതാൻ കാര്യം ഇന്നലെ വായിച്ച ജി. ആർ. ഇന്ദുഗോപന്റെ 'വിലായത്ത് ബുദ്ധ' എന്ന പുസ്തകമാണ്. ഇതിൽ സാഹിത്യം കുറവാണ്, ഒരു കഥാകഥനം എന്ന് പറയാം. ഇതിന്റെ കഥയുടെ ചുരുക്കം ഇവിടെ പറഞ്ഞാൽ, വായിക്കുന്നയാൾക്ക് പുസ്തകം വായിച്ചതിനോട് അടുത്ത ഒരു അനുഭൂതി കിട്ടും. അതിനാൽ ഞാൻ അതിന് മുതിരുന്നില്ല. ഞാൻ കുറ്റപ്പെടുത്തുകയല്ല. ഇതൊരു നല്ല കഥയാണ്, വളരെ രസകരമായി പറഞ്ഞ ഉദ്വേഗജനകമായ കഥ. ഇത്ര നന്നായി പറഞ്ഞ കഥാകാരൻ അഭിനന്ദനം തീർച്ചയായും അർഹിക്കുന്നു. 

അഭിനന്ദനം അർഹിക്കാത്തത് ഇതിന്റെ മുന്നിലും പിന്നിലും നിന്ന് ഇതിന്റെ സാഹിത്യത്തെ പെരുപ്പിച്ചു കാട്ടാനുള്ള ശ്രമമാണ്. ചില തട്ടുപൊളിപ്പൻ പടങ്ങളിൽ, നായകന്റെ ഗുണഗണങ്ങൾ 'തള്ളാൻ' വരുന്ന ശിങ്കിടിയെ പോലെ, ചിലർ ഇതിൽ മുങ്ങിത്തപ്പി ഇതിനില്ലാത്ത സാഹിത്യ ഗുണങ്ങൾ നിരത്തുന്നു. ഒന്നും കിട്ടാത്തതിനാൽ കഥയിൽ വിവരിക്കുന്ന ചില വസ്തുക്കളുടെ മണവും നിറവും ചികയുന്നു. മറ്റൊരാൾ ഇതിന്റെ തലക്കെട്ടിൽ ഉള്ള 'ബുദ്ധ' എടുത്ത് ഇതിനെ സെൻ ബുദ്ധിസ്റ്റ് കഥയാക്കാൻ വിയർപ്പൊഴുക്കുന്നു. നൂറ്റമ്പത് പേജുള്ള പുസ്തകത്തിൽ നാൽപ്പത്തി അഞ്ചു പേജുകൾ, ഏതാണ്ട് മൂന്നിലൊന്ന് ഭാഗം, പുസ്തകത്തെ തള്ളിക്കയറ്റുകയാണ്. 

ഇതു പോലൊരു കഥയായ 'The Godfather' പണ്ടൊരു നല്ല സംവിധായകൻ മികച്ച സാഹിത്യ ഗുണമുള്ള ചലച്ചിത്രമാക്കി മാറ്റിയ ചരിത്രമുണ്ട്. 'വിലായത്ത് ബുദ്ധ' എന്ന കഥാഖ്യാനത്തിനും അതേ ഭാഗ്യം ലഭിക്കട്ടെ എന്ന് ആശംസിക്കുന്നു. 

ഫാനായണം...

 ഇന്നലെ മെട്രോ കാത്തു നിൽക്കുമ്പോൾ കേട്ടത്:

"നീയൊരു മാതിരി മോഹൻലാൽ ഫാൻസിന്റെ പണി കാട്ടരുത്."

"അതെന്താ?"

"ലാലേട്ടന്റെ ബ്രഹ്മാണ്ഡ സിനിമ വരുന്നുണ്ട് എന്ന് ആർത്തലച്ച് ബഹളം കൂട്ടും. പടം ഇറങ്ങിയാൽ ഒരുത്തനും കാണില്ല. പിന്നെ എട്ടു നിലയിൽ പൊട്ടി തിയേറ്റർ വിട്ട ശേഷം സംവിധായകനെയും എഴുത്തുകാരനെയും തെറി വിളിച്ചു ക്ഷീണം മാറ്റും."

"അപ്പോൾ മമ്മൂട്ടി ഫാൻസോ?"

"അവരും പടം തിയേറ്ററിൽ പോയൊന്നും കാണില്ല. പിന്നെ ഒരു വ്യത്യാസം, പടം പൊട്ടിയാലും ഇക്ക സൂപ്പർ എന്ന് പറഞ്ഞു ഇന്റർനെറ്റിൽ തള്ളിമറിച്ചോളും."

മഹേന്ദ്രസംഭവം അഥവാ അപമാനക്കൊല...

 

ഇംഗ്ലീഷിൽ വായിക്കാൻ

കഴിഞ്ഞ ദിവസമാണ് സോണി ലിവിലൂടെ മലയാളം വെബ് സീരീസായ 'ജയ് മഹേന്ദ്രൻ' കണ്ടത്. തീരെ രൂപഭദ്രതയില്ലാത്ത രചനയും അവതരണവും ആണെങ്കിലും, തനിമലയാളി സൈക്കിയുടെ ആൾരൂപം എന്നു ധൈര്യത്തോടെ പറയാവുന്ന നടനായ സൈജു കുറുപ്പിന്റെ മികച്ച പ്രകടനവും, ഇതു മുന്നോട്ടു വെക്കുന്ന ചില പ്രസക്തമായ സാമൂഹിക പ്രശ്നങ്ങളും കാരണം സീരീസ് മനസ്സിൽ തങ്ങിക്കിടന്നിരുന്നു. 

ഈ കുറിപ്പ് ഇന്നലെ തന്നെ എഴുതാൻ തുടങ്ങിയതായിരുന്നു. 'വെള്ളിമൂങ്ങ' എന്ന ചിത്രവുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തി ഒരു താരതമ്യമായിരുന്നു ഉദ്ദേശം. എന്നാൽ കാര്യമായൊന്നും പറയാനില്ലെന്നു തോന്നിയതിനാൽ പകുതിയിൽ ഉപേക്ഷിച്ചു. പക്ഷേ, ഇന്നു പുറത്തു വന്ന ഒരു വാർത്ത കണ്ടപ്പോൾ തോന്നിയ നടുക്കവും ചിന്തകളും കാരണം വീണ്ടും എഴുതാൻ ഇരിക്കുകയാണ്. 

ഇതിലെ നായകനായ മഹേന്ദ്രൻ ഒരു ബ്യൂറോക്രാറ്റ് ആണ്. നിയമത്തിന്റെ കുരുക്കുകളും, അത് തരണം ചെയ്യാനുള്ള എളുപ്പവഴികളും, തനിക്കുവേണ്ടി കാര്യങ്ങളെ തിരിച്ചുമറിക്കാനും, തനിക്ക് എതിരായി വരുന്നവരെ ഒതുക്കാനും, എല്ലാം അറിയുന്ന ഒരു റവന്യൂ വകുപ്പ് ജീവനക്കാരൻ. മന്ത്രി മുതൽ എല്ലാവരും ഊരാക്കുടുക്കുകളിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാൻ അയാളുടെ തന്ത്രങ്ങളാണ് സ്വീകരിക്കുന്നത്. എന്നാൽ ഒരു സന്ദർഭത്തിൽ താൻ കുഴിച്ച കുഴിയിൽ ചെന്ന് ചാടിയ മഹേന്ദ്രനെ എല്ലാവരും കൈവിടുന്നു. തനിക്കൊരു പ്രശ്നം വരുമ്പോൾ താൻ മാത്രമേ കൂടെയുണ്ടാകുള്ളൂ എന്ന ബോധ്യം വന്ന മഹേന്ദ്രൻ രക്ഷപ്പെടാനുള്ള എല്ലാ വേലകളും പുറത്തെടുക്കുന്നതാണ് കഥ.

ഇതിൽ എനിക്ക് തീരെ യോജിക്കാനാവാതിരുന്ന കഥാപാത്രം, സുഹാസിനി അഭിനയിച്ച മേലുദ്യോഗസ്ഥയുടേതാണ്. വർഷങ്ങളായി റവന്യൂ ഡിപ്പാർട്ട്മെന്റിൽ പണിയെടുത്ത് തഹസിൽദാരായി കയറ്റം കിട്ടിയ ഒരു ഉദ്യോഗസ്ഥ ഇത്ര പാവമായിരിക്കില്ല, അവർ ഒരിക്കലും ഇങ്ങനെ തീരെ ചുണയില്ലാതെ തളർന്നു പോകുകയില്ല എന്നായിരുന്നു എൻറെ ധാരണ. എന്നാൽ അത് തെറ്റാണെന്ന് ഇന്നത്തെ വാർത്തയിലൂടെ എനിക്ക് ബോധ്യപ്പെട്ടിരിക്കുകയാണ്. 

കണ്ണൂർ എഡിഎം തൻറെ യാത്രയയപ്പിനിടെ അഴിമതി ആരോപണം ഉന്നയിക്കപ്പെട്ടതിനാൽ വീട്ടിൽ ആത്മഹത്യ ചെയ്തു എന്നതാണ് വാർത്ത. ചടങ്ങിനിടെ ക്ഷണിക്കപ്പെടാതെ വന്നു കയറിയ ജില്ലാ പഞ്ചായത്ത് പ്രസിഡണ്ട്, കളക്ടറെ അടക്കം വേദിയിൽ ഇരുത്തി, അദ്ദേഹത്തിനെതിരെ അഴിമതി ചെയ്തതായി ആരോപണം ഉയർത്തി. തുടർന്ന്, പിറ്റേ ദിവസം അദ്ദേഹം വീട്ടിൽ ആത്മഹത്യ ചെയ്ത നിലയിൽ കണ്ടെത്തപ്പെട്ടു. 

മലയാളിയുടെ ഒരു പൊതു സ്വഭാവമാണ് നാലാളുടെ മുന്നിൽ വിഴുപ്പലക്കുക എന്നത്. പ്രശ്നം പരിഹരിക്കാൻ നൂറു മാർഗ്ഗങ്ങൾ ഉണ്ടെങ്കിലും, മലയാളിക്ക് ഇതു മാത്രമേ ചെയ്യാൻ അറിയൂ. തനിക്ക് ഇഷ്ടമില്ലാത്തവരോ, തൻറെ ആശയങ്ങൾക്ക് പിന്തുണ കൊടുക്കാത്തവരോ ആയവരുടെ നേർക്ക് അനാവശ്യമായി പൊതുമധ്യത്തിൽ, അത് നിരത്തിലായാലും, സോഷ്യൽ മീഡിയയിൽ ആയാലും, കുരച്ചു ചാടുക എന്നതാണ് ഏറ്റവും പുതിയ മലയാളി സംസ്കാരം. 

പൊങ്കാല എന്ന ഓമനപ്പേരിട്ട് നമ്മൾ ഇതിനെ ഒരു സ്വാഭാവിക സംഭവമാക്കി മാറ്റിയിട്ടുമുണ്ട്. ഒരു ഉദ്യോഗസ്ഥൻ അഴിമതി ചെയ്തിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ, അതിന് വ്യക്തിഹത്യ അല്ലാതെ മറ്റു നിരവധി പോംവഴികൾ ഉണ്ട്. നമ്മുടെ ഭരണഘടനയും, പീനൽ കോഡും കൃത്യമായി നിയമവിരുദ്ധമായ എല്ലാ പ്രവർത്തനങ്ങൾക്കും വേണ്ട ശിക്ഷാവിധികൾ തീരുമാനിച്ചു വച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇതല്ലാതെ കണ്ടവനെ അപമാനിച്ച്, തേജോവധം ചെയ്തു, ആത്മഹത്യ ചെയ്യാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത് എവിടെത്തെ ന്യായമാണ്? 

കുഴഞ്ഞു മറിഞ്ഞ നിയമസംവിധാനങ്ങൾക്കിടയിൽ കൃത്യമായ മാർഗരേഖയോടെ പ്രവർത്തിക്കാൻ ഒരു ഉദ്യോഗസ്ഥന് കഴിയുകയില്ല എന്ന സത്യമാണ് 'ജയ് മഹേന്ദ്രൻ' എന്ന സീരീസ് മുന്നോട്ട് വെക്കുന്നത്. അതുപോലെ കുറച്ചൊക്കെ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും ധാരണയോടെ നീക്കുപോക്കുകൾ ചെയ്താലേ എന്തെങ്കിലും നല്ലത് ചെയ്യാൻ കഴിയുമെന്ന് സന്ദേശവും അത് തരുന്നു. സീരീസിലെ നായകൻ കുഴപ്പത്തിൽ പെടുമ്പോൾ, നാട്ടുകാരും, മാധ്യമങ്ങളും, രാഷ്ട്രീയക്കാരും, എല്ലാം പ്രശ്നങ്ങൾ മുഴുവൻ അയാളുടെ തലയിൽ കൊണ്ടിട്ട് കൈകഴുകുന്നതാണ് കാണുന്നത്. തനിക്ക് ഇയാളെ പോലുള്ള ഉദ്യോഗസ്ഥർ, ചെറിയ രീതിയിൽ വഴിവിട്ടിട്ടാണെങ്കിലും, ചെയ്തു തന്നിട്ടുള്ള ഉപകാരങ്ങൾ സൗകര്യപൂർവ്വം വിസ്മരിക്കുകയും, താൻ ഉൾപ്പെടെയുള്ളവർ കൂടി ഭാഗഭാക്കായ പല പ്രശ്നങ്ങളും മറച്ചുവെക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. 

സ്ഥിരമായി വില്ലൻ വേഷം കെട്ടുന്ന ബ്യൂറോക്രാറ്റുകളുടെ സ്ഥാനത്ത് നിന്ന് ചിന്തിച്ചു നോക്കുന്ന ഈ ചിത്രം ഇന്ന് നടന്ന ദുരന്തവുമായി ഒന്ന് താരതമ്യം ചെയ്യുന്നത് നന്നായിരിക്കും. 

ജയമോഹന്റെ ഉറവിടങ്ങൾ: അണപൊട്ടിയൊഴുകും ജീവഗാഥ

 

ഇതേ പുസ്തകത്തേക്കുറിച്ച് ഇംഗ്ലീഷിൽ എഴുതിയ കുറിപ്പ് ഇവിടെ വായിക്കാം. 

ഇതിനു മുൻപ് ജയമോഹന്റെ രണ്ടു പുസ്തകങ്ങൾ ആണ് വായിച്ചിട്ടുള്ളത്, നൂറു സിംഹാസനങ്ങളും, മാടൻ മോക്ഷവും. വായനക്കാരുടെ ഹൃദയത്തിലേക്ക് നേരിട്ട് സംവദിക്കുന്ന കൃതികളാണ് രണ്ടും. ഉപജീവനത്തിന്റെ നഗ്നയാഥാർത്ഥ്യങ്ങളുടെ കലർപ്പില്ലാത്ത ചിത്രണം. ക്രോധവും, പരിഹാസവും, മൌഢ്യവും, നിസ്സംഗതയും സമ്മേളിക്കുന്ന ലാവാസ്ഫുരണങ്ങൾ. നമ്മുടെ സത്യങ്ങളെ വീണ്ടും അപഗ്രഥിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന തിരുത്തൽ ശക്തികൾ. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഓർമ്മക്കുറിപ്പുകളായ 'ഉറവിടങ്ങൾ' വായിക്കാൻ എടുക്കുമ്പോൾ പ്രതീക്ഷിച്ചത്, പ്രതീക്ഷകളെ തല്ലിത്തകർക്കുന്ന സത്യകഥനം. ലഭിച്ചത് ഒട്ടും കുറഞ്ഞിട്ടില്ല. 

ജയമോഹന്റെ എഴുത്തുകൾ മലയാളത്തിലാകുമ്പോഴും, തമിഴിന്റെ വക്രതയില്ലായ്മ അനുഭവിപ്പിക്കും. വെട്ടൊന്ന്, മുറി രണ്ട് എന്ന പോലെ. അല്ലെങ്കിൽ ഈ പുസ്തകത്തിന്റെ ആമുഖത്തിൽ കല്പറ്റ നാരായണൻ പറഞ്ഞ തമിഴൻ മാത്രം കീറുന്ന കീറാമുട്ടിയെ പോലെ. പേര് സൂചിപ്പിക്കുന്നത് പോലെ തന്റെ എഴുത്തിന്റെ ഉറവിടങ്ങൾ തുറന്നു കാട്ടുകയാണ് ജയമോഹൻ ഈ പുസ്തകത്തിൽ. അച്ഛനും, അമ്മയും, മറ്റു പൂർവികരും, നാടും, അതിന്റെ ചരിത്രവും, ഭൂഘടനയും, നാട്ടു വർത്തമാനവും, ഭാര്യയും, മകളും, എല്ലാവരും കൂടി തുറന്നു തരുന്ന ഉറവിടങ്ങൾ. 

അഞ്ചു ഭാഗങ്ങളിൽ ആയിട്ടാണ് ഈ പ്രക്രിയ എഴുത്തുകാരൻ നടത്തിയെടുക്കുന്നത്. ആദ്യഭാഗം അമ്മയുടെയും അച്ഛന്റെയും കഥയാണ്, എഴുത്തുകാരന്റെ ഉയർത്തെഴുന്നേൽപ്പിന്റേയും. രണ്ടാം ഭാഗം തന്റെ നാഞ്ചിനാടിന്റെ ചരിത്രവും പുരാവൃത്തവും. ഇതിൽ കേരളത്തിൽ നിന്നും അടർന്നു പോയ, അവഗണിക്കപ്പെട്ട ജനത്തിന്റെ, ജനതയുടെ, കഥ കാണാം. പറിച്ചുനടലിന്റെ അന്യതാ ബോധം എഴുത്തുകാരൻ സ്വായത്തമാക്കിയ കഥ. മൂന്നാം ഭാഗം തന്റെ ജീവിതത്തിൽ കടന്നു വന്നതും പോയതുമായ സ്ത്രീകളും അവർ തന്നിൽ ഉണ്ടാക്കിയ പ്രകമ്പനങ്ങളും. നാലാം ഭാഗം പൂർവികചരിത്രം, പ്രധാനമായും അതിശക്തയായ അമ്മച്ചിയുടെ, അച്ഛന്റെ അമ്മയുടെ, ചരിത്രം. അവസാന ഭാഗം നാഞ്ചിനാട്ടിലെ യക്ഷികളെക്കുറിച്ച്. തനിക്ക് താൻ പോരുമെന്ന വ്യവസ്ഥിതിയിൽ നിന്ന് താൻ മറ്റൊരുവന്റെ ആശ്രിതയെന്നതിലേക്ക് എടുത്തെറിയപ്പെട്ട, സ്ത്രീ പ്രതീകമായാണ് പുതിയ യക്ഷികളെ എഴുത്തുകാരൻ കാട്ടിത്തരുന്നത്. 

കേരളത്തിൽ നിന്നുള്ള പറിച്ചു നടൽ ചരിത്രത്തെയും തനതു സംസ്കാരത്തെയും ഇരുട്ടിലാഴ്ത്തിയ ജനതയുടെ കഥ ഇതിൽ കാണാം. എങ്ങനെയാണത് കുടുംബങ്ങളെയും വ്യക്തികളെയും വിശ്വാസങ്ങളെയും മാറ്റി മറിക്കുന്നതെന്നും കാണാം. അതിരുകളിൽ പാർക്കാൻ വിധിക്കപ്പെട്ടവരായി ജീവിക്കുന്നവരുടെ കഥയാണ്, അതിന്റെ ആകുലതകളിൽ നിന്ന് പൊട്ടി വിടർന്ന സാഹിത്യത്തിന്റെ കഥയാണ് 'ഉറവിടങ്ങൾ'. ആ ഉറവിടങ്ങളിൽ ഉത്ഭവിച്ച്, അണകളെ തകർത്ത് ഇരമ്പിയൊഴുകി, അനുവാചക ഹൃദയസാഗരത്തിൽ ആർത്തലച്ച് വന്നു ചേരുന്ന ക്ഷുബ്ധ സാഹിത്യം. 

കറുത്തച്ചൻ: ഭയങ്കരം, ഭീകരം, ഭയാനകം

ഭയം ഉളവാക്കുന്ന എന്നർത്ഥം വരുന്ന ഒറ്റപ്പദം മലയാളത്തിൽ ഭയങ്കരം ആണ്. എന്നാൽ സാധാരണ ആ വാക്ക് ആ അർത്ഥത്തിൽ അല്ല ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്നത്. Horror literature എന്ന വാക്കിന്റെ ഇംഗ്ലീഷ് തത്സമ പദമായി ഭയങ്കരസാഹിത്യം എന്ന് പറയുന്നത് അങ്ങ് ശരിയാകുന്നില്ല. ഭയാനകസാഹിത്യം, ഭീകരസാഹിത്യം എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞാലോ? പ്രേതകഥകൾ, യക്ഷിക്കഥകൾ, മാന്ത്രിക നോവലുകൾ എല്ലാം മലയാളത്തിൽ ഇതിന്റെ ചില ഉപജാതികളാണ്. 

ഒരു കാലത്ത് അന്യം നിന്ന് പോയ ജനപ്രിയ സാഹിത്യം മലയാളത്തിൽ ഒരു തിരിച്ചു വരവ് നടത്തിയപ്പോൾ കൂട്ടത്തിൽ പ്രേതകഥകളും വന്നു എന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു. പല പുസ്തകങ്ങളും പലയിടത്തു വെച്ചും കൈയിൽ പെട്ടെങ്കിലും, വായിക്കാൻ സാധിച്ചത് എസ്. കെ.ഹരിനാഥ് എഴുതിയ 'കറുത്തച്ചൻ' ആണ്. മലയാളത്തിൽ പൊതുവേ പ്രേതകഥകൾ മന്ത്രവാദത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ ആണ് എഴുതപ്പെടാറ്. 'കലിക', 'കൃഷ്ണപ്പരുന്ത്', തുടങ്ങിയ മികച്ച കൃതികൾ തന്നെ ഉദാഹരണം. ഇതിനൊരു കാരണം, ഐതിഹ്യമാല പോലുള്ള ഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ പ്രഭാവമായിരിക്കാം. പതിവിന് വിപരീതമായി ഹരിനാഥ് ഒരു ക്രിസ്തീയ പശ്ചാത്തലം കൊണ്ടു വന്നത് വ്യത്യസ്തമായി. 

കറുത്തച്ചൻമേട്ടിലെ രഹസ്യങ്ങളുടെ ചുരുളഴിക്കാനായി ഒരുങ്ങിയിറങ്ങിയ പെൺകുട്ടി ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നതോടൊപ്പം, ഒരു കൂട്ടം ദുരാത്മാക്കളെ തുറന്നു വിടുകയും ചെയ്യുന്നു. അവളുടെ മരണത്തിലെ ദുരൂഹത അറിയാനായി ഇറങ്ങിയ കാമുകൻ കാര്യങ്ങൾ വഷളാക്കുകയും, തന്റെയും, കൂട്ടുകാരന്റെയും, സമീപത്തുള്ള പള്ളിയിലെ വികാരികളുടെയും, ജീവിതം ദുസ്സഹമാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപ്, ഈ പ്രശ്നം കൈകാര്യം ചെയ്ത അച്ചൻ ഇന്ന് ജീവിച്ചിരിപ്പില്ല. എല്ലാ രഹസ്യങ്ങളുടെയും താക്കോൽക്കൂട്ടം ഭൂതകാലത്തിൽ മറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അപകടങ്ങളും, ദുർമരണങ്ങളും അനുദിനം പിന്തുടരുന്ന ഒരു പറ്റം സാധാരണക്കാർക്ക് ഇതിനെ ചെറുത്തു തോൽപ്പിക്കാൻ കഴിയുമോ? 

ഈ നോവലിന്റെ ഏറ്റവും മികച്ച വായനാനുഭവം ഇതിന്റെ അന്തരീക്ഷമാണ്. ഒരു തവണ നാം ഇതിലെ ദുരൂഹതയിൽ കാൽ നാട്ടിയ ശേഷം, ആ അന്തരീക്ഷത്തിന്റെ നീഗൂഢത നമ്മെ വിട്ടു പിരിയുന്നില്ല. കഥാന്ത്യത്തിലും ഭീതിയുടെ ഒരു പിണർ ബാക്കി വെച്ചു പോകുന്നതിനാൽ, കഥ അവസാനിച്ചു എന്നതും നമ്മെ സമാധാനിപ്പിക്കില്ല. ആദ്യന്തം ഒരു ഭീതിദമായ യാത്രയിലൂടെ നമ്മെ നടത്തുന്നതിൽ കഥാകാരൻ വിജയിച്ചിരിക്കുന്നു. ആദ്യം മുതൽ നിരന്തരമായി ഓരോ കഥാപാത്രങ്ങളും ചെറുതും വലുതുമായ അപകടങ്ങളിൽ പെടുന്നുണ്ട്. അവയിലെല്ലാം പല തരത്തിൽ വ്യത്യസ്തത വരുത്തിയത് നന്നായി. 

കഥാപാത്രങ്ങളെ അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത് കുറച്ചു കൂടി നന്നാക്കാമായിരുന്നു. ഷഫീഖ് എന്ന പ്രധാന കഥാപാത്രം കുഴപ്പമില്ലാത്ത പാത്രസൃഷ്ടിയായി തോന്നി. പല സന്ദിഗ്ധ സന്ദർഭങ്ങളിലും അയാളുടെ അസാന്നിധ്യം ഒരു കല്ലു കടിയായി. മറ്റു കഥാപാത്രങ്ങൾ അവരുടേതായ വ്യക്തിത്വം നിലനിർത്താൻ കഴിയാതെ ഒരു ഏകതാന സ്വഭാവത്തിൽ ഒതുങ്ങി നിൽക്കുന്നു. അതേ സമയം ഇതിലെ ദുരാത്മാക്കളെയൊന്നും ഒരു പരിധിയിൽ കൂടുതൽ പരിചയപ്പെടുത്താത്തത് നന്നായി. അവരുടെ പഴയ കഥകൾ കൂടി ഉൾപ്പെടുത്തിയിരുന്നെങ്കിൽ ഈ പിരിമുറുക്കം കിട്ടില്ല. വായനക്കാർക്ക് പൂരിപ്പിച്ച് എടുക്കാൻ കഴിയും വണ്ണം പറഞ്ഞു പോകുക മാത്രമേ ചെയ്തുള്ളൂ. 

ഭാഷയുടെ ഉപയോഗവും നന്നാക്കാമായിരുന്നു. മലയാള ഭാഷ ഭാവിയിൽ പശ പോലെ മാത്രം ഉപയോഗിക്കപ്പെടും എന്ന് എവിടെയോ വായിച്ചിരുന്നു. അത് ഏറെക്കുറേ സത്യമാകുന്നു എന്ന് ഇതിലെ ചില വാചകങ്ങൾ ഭീഷണി മുഴക്കുന്നു. ചിലപ്പോഴെങ്കിലും ഇംഗ്ലീഷ് പോലും വികലമായി ഉപയോഗിക്കുന്നത് കല്ലുകടിയുണ്ടാക്കുന്നുണ്ട്. 'അമ്മയുടെ സ്‌പെഷ്യൽ ഫുഡുകൾ കഴിച്ചു', എന്നൊക്കെയുള്ള വാചകങ്ങൾ ഉദാഹരണം. 

കഥയെഴുത്തും, കഥപറച്ചിലും രണ്ടു വ്യത്യസ്ത മാദ്ധ്യമങ്ങളാണ്. കഥ പറയുമ്പോൾ ദൈനംദിന ജീവിതത്തിലെ പ്രയോഗങ്ങൾ ഉപയോഗിക്കുന്നത് തത്ക്ഷണം കേൾക്കുന്നവരുമായി എളുപ്പം സമ്പർക്കം പുലർത്താൻ ഉപകരിക്കും. കഥയെഴുത്തിൽ ഇത് പലപ്പോഴും വായനക്കാരന് അലോസരമാവുകയാണ് ചെയ്യുക. കഴിവുറ്റ കാഥികർ സംസാരഭാഷ ഉപയോഗിച്ച് കഥയെഴുതാറുണ്ട്, ബഷീറിനെ പോലെ. അവർ അതിനെ സാധൂകരിക്കുന്ന രീതിയിൽ കഥാഘടനയെ പൊളിച്ചെഴുതാൻ കെല്പുള്ളവരുമാണ്. 

'കറുത്തച്ചൻ' രസകരമായ പ്രേതകഥ ആകുന്നത് അതിലെ സന്ദർഭത്തിന്റെ ഭയാനകതയും, നിഗൂഢതയും കൃത്യമായി വായനക്കാരനെ അനുഭവിപ്പിക്കുന്നത് കൊണ്ടാണ്. മറ്റെല്ലാ പ്രശ്നങ്ങളും കാര്യമായി വായനയെ ബാധിക്കാത്തതും ഈയൊരു മികവ് കൊണ്ടു മാത്രമാണ്. 

ഊരുവിലക്ക് എന്തിന്?

 

ഇംഗ്ലീഷിൽ മാനസിക വളർച്ചയെത്താത്ത മനുഷ്യരെ കുറിക്കുന്ന വാക്കുകളുടെ ചരിത്രം രസകരമാണ്. മെഡിക്കൽ ടേം എന്നു പറഞ്ഞു ചമയ്ക്കുന്ന വാക്ക് കുറച്ചു വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം ഒഴിവാക്കേണ്ടി വരുന്നു. മോറോൺ (moron) ഒരു ഉദാഹരണം മാത്രം. ഒരു കാലത്ത് ഈ വാക്ക്  വൈദ്യപ്രബന്ധങ്ങളിൽ കണ്ടുവന്നിരുന്നു. ഇഡിയറ്റ് (idiot), ഇംബസീൽ (imbecile), തുടങ്ങി റിറ്റാർഡ് (retard) വരെ പല വാക്കുകളും ഈ ആവശ്യത്തിന് പല കാലത്തായി ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു. എന്നാൽ ഇവയ്ക്കെല്ലാം കാലക്രമേണ അപഭ്രംശം സംഭവിക്കുകയും  അക്കാദമിക് സാഹിത്യത്തിൽ നിന്നു തുടച്ചു നീക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു. 

ഇതിന് കാരണം പൊതുജനം ഇവയെ ഏറ്റെടുത്ത് തെറികളാക്കി മാറ്റിയതാണ്. അല്ലാതെ വാക്കുകൾക്കോ അവ ഉപയോഗിക്കുന്ന സന്ദർഭങ്ങൾക്കോ എന്തെങ്കിലും മാറ്റം ഉണ്ടായതു കൊണ്ടല്ല. ഇന്റലക്ച്വൽ ഡിസെബിലിറ്റി എന്ന വാക്കാണ് ഇപ്പോൾ ഉപയോഗിച്ച് വരുന്നത് എന്നു തോന്നുന്നു. ഇനി അതും മാറ്റിയോ എന്ന് അറിയില്ല. ഈ സ്ഥിതി മാറണമെങ്കിൽ ഒരു വഴിയേ ഉള്ളൂ. നമ്മുടെ മനസ്ഥിതി മാറണം. ഒരാൾക്ക് പ്രമേഹമോ, രക്തസമ്മർദ്ദമോ, മറ്റോ വരുന്നത് പോലെ, വന്നു പെട്ട സാഹചര്യം ആണെന്ന് സമൂഹം മനസ്സിലാക്കുകയും, അതിനനുസരിച്ച് അവരോട് പെരുമാറുകയും വേണം. ഈ വിചാരം ജനങ്ങളിൽ വരുത്താതെ പേരു മാറ്റിക്കൊണ്ടിരുന്നാൽ അത് കാലാകാലം തുടരാം എന്ന് മാത്രം. 

ഇങ്ങ് കേരളത്തിൽ വന്നാൽ പറയാവുന്ന ഉദാഹരണമാണ് കഞ്ഞിയുടേത്. ഒരു കാലത്ത് എല്ലാവരും നിത്യം കഴിച്ചിരുന്ന വിഭവം ദാരിദ്ര്യത്തിന്റെ പര്യായമായി മാറി. കുറച്ച് വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പെ, ഒരു ചലച്ചിത്രത്തിൽ കഞ്ഞി വേണോ എന്ന് ചോദിക്കുന്ന രംഗം വ്യാപകമായി പരിഹസിക്കപ്പെട്ടത് ഓർക്കുക. ബിരിയാണി വേണോ എന്നു ചോദിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ പ്രശ്നമില്ല. ഉപയോഗിക്കാതെ നഷ്ടപ്പെടുന്ന വാക്കുകൾ ഉണ്ട്, എന്നാൽ പരിഹസിക്കപ്പെടുന്ന വാക്കുകളുടെ കാര്യമോ? ഈയടുത്ത് മറ്റൊരു ചിത്രത്തിൽ കോളനി എന്ന വാക്ക് മോശമായി ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു. 

കഴിഞ്ഞ ദിവസം, സർക്കാർ പട്ടികജാതിക്കാർ താമസിക്കുന്ന സ്ഥലങ്ങളുടെ പേരുകൾ മാറ്റണമെന്ന് ഉത്തരവിട്ടിരിക്കുന്നു. ഊര്, കോളനി, സങ്കേതം എന്നീ വാക്കുകൾ മാറ്റി പകരം നഗർ, ഉന്നതി, പ്രകൃതി എന്നിങ്ങനെ ആക്കണം പോലും. നിലവിലുള്ള പേരുകൾ അവമതിപ്പ് ഉണ്ടാക്കുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞിട്ടാണ് ഈ തൊലിപ്പുറത്തെ ചികിത്സ. കോളനി എങ്ങനെ അവമതിപ്പ് ഉണ്ടാക്കുന്ന വാക്കായി മാറി? ഒരു കോളനിയിൽ പോയി നോക്കിയാൽ അറിയാം. ഒരു പരിഷ്കാരമോ, വെടിപ്പോ, സൌകര്യമോ കൊടുക്കാതെ, പാവങ്ങളെ തള്ളിക്കയറ്റി താമസിപ്പിക്കുന്ന ഇടങ്ങളാണവ. സർക്കാർ തന്നെയാണ് അവരെ അവിടെ കുടിയിരുത്തിയത്. 

ഒരു വിദ്യാലയമോ, ചികിത്സാലയമോ നല്ല രീതിയിൽ ഇല്ലാത്ത, പുറത്തു നിന്നു ഒരാൾക്കു വരാൻ പോലും ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാക്കുന്ന സ്ഥലം സമൂഹത്തിൽ പരിഹസിക്കപ്പെടുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അത് ആരുടെ പരാജയമാണ്?  സ്വാതന്ത്ര്യം കിട്ടി ഇത്ര വർഷത്തിന് ശേഷവും ഒരു ജനത പൊതു ലോകത്തിന് പുറത്ത് നിൽക്കുന്നെങ്കിൽ ആരുടെ കുറ്റമാണ്? കേരളം ഉണ്ടായ കാലം മുതൽ ഇന്നുവരെ പട്ടികജാതി പട്ടികവർഗ്ഗങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി ചിലവാക്കിയ മൊത്തം തുക കണക്കാക്കി, ഇപ്പോൾ ഉള്ള അവരുടെ ജനസംഖ്യയോട് ഹരിച്ചാൽ ഒരു പട്ടികജാതിക്കാരന് എത്ര തുക ലഭിക്കും എന്ന് മനസ്സിലാകും. അത്ര ഗുണം അവർക്ക് കിട്ടിയിട്ടുണ്ടോ? എന്തുകൊണ്ട് കിട്ടിയിട്ടില്ല? 

സമൂഹത്തിൽ ഇവർക്ക് ഗുണകരമായ മാറ്റം ഉണ്ടാവണമെങ്കിൽ, ഇവരുടെ വാസസ്ഥലങ്ങളോടുള്ള പൊതുജനങ്ങളുടെ അവമതിപ്പ് ഒഴിവാക്കണമെങ്കിൽ, ആ സ്ഥലങ്ങൾ നല്ല രീതിയിൽ പരിപാലിക്കപ്പെടണം. എല്ലാ സൗകര്യങ്ങളും അവിടെ ലഭ്യമാക്കണം. അവിടങ്ങളിലുള്ള താമസക്കാർക്ക് പുറം ലോകവുമായും തിരിച്ചും ബന്ധപ്പെടാനും, ചൂഷണം ഭയക്കാതെ വ്യാപാര വിനിമയം നടത്താനും, കാലക്രമേണ പൊതുധാരയിൽ അലിഞ്ഞു ചേരാനും ഉള്ള സാഹചര്യം ഉണ്ടാക്കിയെടുക്കണം. അല്ലെങ്കിൽ നിങ്ങൾക്ക് എല്ലാ പത്തുകൊല്ലവും പേരുമാറ്റി കളിക്കാം. കാൽക്കാശോ കഴഞ്ച് ബുദ്ധിയോ ചെലവാക്കേണ്ടല്ലോ. 

കല്യാണിയെന്നും ദാക്ഷായണിയെന്നും പേരായ രണ്ടു സ്ത്രീകളുടെ കത- ഒരു വടക്കൻ ആസ്വാദനം

ബായിച ബാഷ പയ്യന്നൂര് സെയ്ഡിലെയാ. ഞമ്മളേതുവായിറ്റ് ബെല്യ ബിത്യാസൊന്നുല്ല. ഞമ്മളത് ഈടെ തൽശേരിയാ. ഏടെയെല്ലോ ലേശം മാറ്റൊണ്ട്. അയെല്ലം നന്നായിനപ്പാ. ഓറ് നന്നായിറ്റ് എഴ്തീന്. ആദ്യായിറ്റല്ലേ. കദയല്ലാണ്ട് ബേറെ എന്ദെല്ലോ എഴ്തീറ്റ്ണ്ട് പോലൂം. ഈല് രണ്ട് പെണ്ണ്ങ്ങള കദയാ പറെയ്ന്ന്. ചെറ്പ്പത്തില് ഞമ്മള അങ്ങട്ടേലെല്ലുള്ള ഓരോ ഏച്ചിമാറപ്പോലന്നെണ്ട്. 

പിള്ളറാവുമ്പന്തന്നെ ഈലെ കല്യാണീം ദാക്ഷാണീം ഉസ്കൂള്ളെ മാഷ നല്ലോണം ചീത്തേം ബിളിച്ചിറ്റ് കീഞ്ഞ് ബന്ന്വളയും. ഓറ് രണ്ടാളും ബയന്ഗര കൂട്ടാ. പിന്നെ ബെൽദായപ്പം ഓറെ കല്യാണോം, ബയ്യെ കച്ചറേം, അദ്വന്ന്യാപ്പാ കദ. അയില് പിന്നെ കൊറച്ച് പയേ പുരാണോം രാഷ്റ്റ്രീയോം പ്രേതോം ബർത്താനം പറേന്ന പയ്യൂം കൊറേ ഇക്ക്ളീം. 

ശെരിക്കും ബേറൊര്ത്തി കദ പറയ്ന്നായിറ്റാ കാണിക്ക്ന്ന്. ഓള് പടിച്ച് പണിയൊക്കെയ്ള്ള കുട്ടിയാപ്പാ. ഓള് ഓനുവായിറ്റ് കലമ്പി ന്ക്കുമ്പം
ബീട്ട്കാര് ഡോട്ടറെ കാണിക്ക്ന്നേം, ഓളെ കദ ഇവറ കദയായിറ്റ് പറയ്ന്നേ ആന്നേ ശെരിക്കും. ഓള് പറേന്ന്യായോണ്ട് നടന്ന പോല്യൊന്നും അല്ല പറയ്ന്ന്. പഴേ കദയെല്ലം പോല മരിച്ചവര് ബരുന്നേം, പശുക്കള് ബല്യ ബർത്താനം പറേന്നേം, എന്ദെല്ലോ ഉണ്ടപ്പാ. ഒരാള കദ ബേറ്യാള് ഓറ ആവിശ്യത്തിനായിറ്റ് പറേമ്പോ മാറ്വല്ലോ? 

ബായിച്ച് കയിഞ്ഞാ തോന്നുവ, പെണ്ണുങ്ങള കാരിയം ഇപ്പോം ബിത്യാസൊന്നുവില്ലാന്നെന്യാ. എല്ലം സയിച്ച് നിക്കണം, എല്ലാറും പറേന്ന കേക്കണം, ആമ്പ്ള്ളറ പെറണം, ബീട്ടിലായാലും, മങ്ങലം കയിച്ച് കൊണ്ടോയ പൊരേലായാലും. അത് കദ പറയിന്ന ഓളായാലും, ഏദ് കല്യാണ്യായാലും ദാക്ഷാണ്യായാലും. 

എന്നാലും ഈലെ പെണ്ണുങ്ങളേല്ലം ഈനോടെല്ലം ഓർക്ക് പറ്റുമ്പോലെ പ്രതികരിക്ക്ന്ന്ണ്ടേ. ബേറ ബേറ ബയിക്കാന്നേ ഇള്ളൂ. ചെല ബർത്താക്കമ്മാറ് കൊറേ മനസ്സിലാക്കുന്നൂ ഉണ്ട്. ഓറും ഓറെ കൂട്ടറ് പറയ്ന്ന കേട്ടിറ്റ് ഒയന്ന് നടക്ക്വല്ലേ? 

തെക്കമ്മാറെ ബെല്ലാണ്ട് പറഞ്ഞ് കളഞ്ഞിനപ്പാ. ഓറ് അത്തറ മോശക്കാറാ? എനക്കറീലേ. കൂടിപ്പോയീന്നാ എനക്ക് തോന്ന്യേ. എനി എന്നെ കൊള്ള എല്ലാറും കൂട പാഞ്ഞും ബരണ്ട. ദാക്ഷാണി ആഡ പോയിറ്റ് ഓളെ ഓറെല്ലം കൂടെ എഡങ്ങേറാക്കിക്കളിയും. പിരാന്ത് പിടിപ്പിക്കും. ഞമ്മളേം ഓറേം രീതിയെല്ലം മാറ്റാന്ന് നന്നായിറ്റന്നെ കാണിച്ചിനേ. 

അദേപോലെ ആണ്ങ്ങളും പെണ്ണുങ്ങളും തമ്മിലെ എഡപാഡെല്ലം കദേല് ബെര്ന്നണ്ടേ. എനക്ക് തോന്നീന് അതെല്ലം പറയുമ്മം ഞമ്മള് ബടക്കമ്മാറ രണ്ട് സംബവം, പൊയ്ത്തും മന്ത്രോം, ചെയ്യ്ന്ന പോലെയാ പറഞ്ഞിനേ. തെക്കമ്മാറത് പറയുമ്പ കൊയ്ത്തും. 

തൊടരെ ഫേസ്ബുക്കിലാറ്റോ ഇട്ട കദ, അപ്പാടന്നെ ബുക്കായിറ്റ് എറക്കിയതാ പോലും. അയിന്റെയായിരിക്കും ഒരു വൌസ് കൊറവ് ഏട്യെല്ലോ തോന്നീന്. ഒരു മുറുക്കം ബെരാന്ണ്ട്. ക്ണ്ണത്തപ്പം മുറുക്ന്നേന് മുന്നേ എട്ത്ത പോല. 

കറുപ്പിനഴക്, നമുക്കു ബോധിച്ചാൽ മാത്രം...

 അങ്ങനെ നമ്മുടെ ഭൂമി മലയാളത്തിൽ കറുപ്പു കണ്ടാൽ കയറു പൊട്ടിക്കുന്ന രണ്ടു ജന്തുക്കൾ ഉണ്ടെന്ന് കണ്ടെത്തി. കറുത്ത വസ്ത്രമോ, കുടയോ, എന്തിന് കറുത്ത മാസ്ക് കണ്ടാൽ പോലും ശുണ്ഠി മൂക്കുന്ന ഒരുത്തനും, കറുത്തവർ നൃത്തമാടുന്നത് കണ്ടാൽ കലി കേറുന്ന ഒരുത്തിയും. എന്നാൽ എപ്പോഴത്തേയും പോലെ, ഇവിടെയും രണ്ടാണ് മലയാളിയുടെ നീതിബോധം. 

ഒരാളെ ജനമൊട്ടാകെ ഒത്തു ചേർന്നു സമൂഹ മാധ്യമങ്ങളിലും, വാർത്താ മാധ്യമങ്ങളിലും തകർത്തെറിയുകയാണ്. അവർ അത് അർഹിക്കുന്നുമുണ്ട്. എന്നാൽ രണ്ടാമത്തെ മഹാനുഭാവനെ കേരള ജനത കയറൂരി വിട്ടിരിക്കുകയാണ്. അങ്ങുന്നുമിങ്ങുന്നും ചില പരിഹാസച്ചിരികൾ കേൾക്കാറുണ്ടെങ്കിലും, പൊതുവേ എന്തിനുമേതിനും കമന്റ് ബോക്സിൽ ആർത്തട്ടഹസിക്കുന്ന പൊതുജനം കമാന്നുരിയാടിയില്ല. എന്തെങ്കിലും കാണിക്കട്ടെ, നമ്മളൊന്നിനുമില്ല, എന്നാണ് പ്രബുദ്ധ ജനതയുടെ പൊതുബോധം അവറ്റകളോട് ഓതുന്നത്. 

ഈ പ്രബുദ്ധതയുടെ ഒരു പ്രത്യേകത ഇതാണ്. ആവശ്യമുള്ള സമയത്ത് തികട്ടി വരും, അല്ലാത്ത സമയത്ത് അടക്കിവെക്കും. ഈയടുത്ത് വയനാട്ടിലെ ഒരു കോളേജിൽ കുറേ 'കുട്ടികൾ' സംഘം ചേർന്ന് കൂട്ടത്തിലൊരുവനെ തല്ലിക്കൊന്നു. രക്ഷാപ്രവർത്തനം നടത്തി എന്ന് പറയേണം എന്നാണല്ലോ നമ്മളെ പറഞ്ഞു പഠിപ്പിച്ചത്. ആ സംഭവമാണോ അതോ തലയ്ക്ക് വെളിവില്ലാത്ത ഈ കിഴവി നടത്തിയ ജല്പനമാണോ ഇവിടെ കൂടുതൽ ചർച്ചയായത്? 

ഇവിടെ ഒരു കലാകാരൻ ഇടി കിട്ടിയ വിഷമത്തിൽ (രക്ഷാ പ്രവർത്തനത്തിന്റെ ഭാഗമായിട്ടാണ്) തൂങ്ങി മരിച്ചു. ഇവിടെ കിടന്നു കുത്തി മറിഞ്ഞു, പോസ്റ്റിട്ട്, കമന്റിട്ട്, ആറാടുന്ന എത്രയെണ്ണം അന്ന് പ്രതികരിച്ചു? ഇത് വായിക്കാൻ മാത്രം ഭാഗ്യദോഷം വന്നുപെട്ട എന്റെ വായനക്കാരാ, നീയൊന്ന് മനസ്സിലെ പ്രതികരിക്കാനുള്ള ആ ത്വര അടക്കിവെച്ച് സമാധാനപരമായി ആലോചിച്ച് നോക്കൂ, നിന്റെ പ്രതികരണങ്ങളുടെ തോത് നീതിപൂർവമായാണോ നീ നിരത്തുന്നത് എന്ന്. മാനം നഷ്ടപ്പെട്ടവനു വേണ്ടി കരയുന്നത്രയെങ്കിലും ജീവൻ നഷ്ടപ്പെട്ടവനായി നീ കണ്ണീർ നീക്കി വെക്കുമോ? അത്രയെങ്കിലും നീതിബോധം നിനക്ക് കാട്ടാനാകുമെങ്കിൽ നീ പ്രബുദ്ധതയുടെ സമീപത്തേക്ക് നീങ്ങുകയാണ് എന്ന് പറയാം. 

ഇനി നീ പണ്ടൊരിക്കൽ ഒരു കറുത്തവനെ അപഹസിച്ച് ചവിട്ടിത്തേച്ച കഥ കൂടി കേൾപ്പിക്കാം. ഇന്നു നീ കറുപ്പിന്റെ മാനം കാക്കാൻ ഉറഞ്ഞു തുള്ളുന്നതു കാണുമ്പോൾ, എനിക്കു തോന്നുന്നത് നിന്റെയും നിന്റെ സാംസ്കാരിക നായികാനായകന്മാരുടേയും മുഖത്ത് കാർക്കിച്ചു തുപ്പാനാണ്. രണ്ടായിരത്തി പതിനേഴിൽ നമ്മുടെ മലയാള സംസ്കാരത്തിന് അടിത്തറ പാകിയ പ്രമുഖ പത്രം അടിച്ചിറക്കിയ ഈ കാർട്ടൂൺ ഒന്ന് കാണൂ. 

ഇതിനെതിരെ ഒരക്ഷരം മിണ്ടിയില്ല എന്നത്പോട്ടെ, നീചമായ ഇതിനെ ആഘോഷിച്ച പ്രബുദ്ധരാണ് നീയൊക്കെ. ബോഡി ഷെയ്മിങ്ങിനെതിരെയും പൊളിറ്റിക്കൽ കരക്ട്നസ്സിന് വേണ്ടിയുമുള്ള നിന്റെ പ്രബോധനങ്ങളുടെ യുക്തിരാഹിത്യവും അധമത്വവും പൊളിച്ചു കാട്ടുകയാണ് ഈ കാർട്ടൂൺ. ഇതൊക്കെ കൊണ്ടാടിയ നീ കറുപ്പിന്റെ അഴകിനെ പ്രകീർത്തിക്കുന്നത് കാണുമ്പോൾ പഴുത്ത് ചലം കെട്ടിയ പുണ്ണ് പഴന്തുണി കൊണ്ടു പൊത്തി വെച്ചതാണ് ഞാൻ കാണുന്നത്. 

Book Review: Greta & Valdin by Rebecca K. Reilly

 Greta and Valdin, two queer siblings born into a multi-racial family in New Zealand, struggle to negotiate their tumultuous personal lives and careers. When his boyfriend Xabi abandons him and moves to another country, a heartbroken Valdin resigns his job as a physicist and takes up doing comedy shows. Greta is no longer sure of her choice of course in university, as there are no career prospects in comparative literature studies. The girl whom she loves is using her as a stepping stool, and her brother, with whom she shares a residence, supports her. Surrounded by equally eccentric relatives who have their own preserved secrets with them, they struggle to find a ray of hope in their grim horizons. 

Greta & Valdin is the debut novel of Rebecca K. Reilly, an award-winning writer from New Zealand. Coincidentally, my previous read was also set in New Zealand and had characters of Māori origin, out of which one was gay. It also talked about the discriminatory practices against Māori in New Zealand. While most of the characters in this one are half Māori or settlers from other countries like Russia or Spain, the novel paints a vivid picture of the perils of living under oppression. I received a review copy of the book from Random House UK, its publisher, through Netgalley in exchange for honest feedback. 

The majority of the novel is told from the alternating perspectives of its two main characters, Greta and Valdin, with a few other main characters joining them towards the end. All these narratives use a deeply personal tone that tries to build intimacy with the characters. It is through the detailed descriptions of the dreary daily routine and interactions of our protagonists with the other members of their family that the story proceeds. But it doesn't mean that the novel is a dry slog. 

The author uses humour to keep it interesting, even at times when we feel the plot gets static. By using humour, I didn't mean to say that you would laugh out loud while reading. This is the kind of laughter that you get while you remember an embarrassing incident that you went through in the past. While the situation gets embarrassing for the character, we, the readers who are sitting safely and far away from it, know that it doesn't matter in the long run. We smile because these obstacles that people are feeling unsurmountable are minor hiccups on their journey, and they will smile as we do now, sometime in the future, with the privilege of hindsight. 

It is also important to note that even when the unstructured plot flows without a fixed anchor, the novel manages to keep the reader's interest alive throughout its length. I won't claim that this interest level is uniform or maintains an ascending pattern. There are many places where it goes down for a few pages, only to bounce back. Some of the characters, who are close relatives of the protagonists, keep some hidden secrets from each other, which are revealed on the course. Even these revelations—many of them unexpected and some of them even life-altering—don't create any ripples in the plot. The writer manages not to focus on their dramatic effect and keeps the entire structure grounded and realistic. This, I believe, is a brave choice. 

I have written in a review of another book that the writer has a checklist of different social justice causes that she has to include in her story, and she ticks the last one off by the time it climaxes. This seems to be the case in this novel too, but the good news is that Reilly has skillfully integrated these causes into her novel, and none of them sticks out. She has also very convincingly captured the struggle between different generations to understand and tolerate each other. These are matters that we deal with regularly in our daily lives, and it feels satisfying to see them captured skillfully in a novel. 

My major complaint about the novel is that all the characters are portrayed as eccentrics. The protagonists—their parents, friends, colleagues, lovers, and relatives—all of them exhibit some kind of weirdness in their behavior. While it is true that we encounter very similar people at least once in our lifetime, Reilly has ensured that each of her characters is a specimen in itself. The constant description of chaos that ensues when more than two people meet in this novel undermines its personal and realistic style to a large extent. 

If you are very particular about the plot and structure of the novels that you read, it is better to avoid Greta & Valdin. Here, we get a bunch of characters who are at a low phase of their lives, struggling to find meaning amongst the chaos of daily existence and trying to understand how they came to be. We find them striving to get a foothold in their lives, control their careers, find love, support their loved ones, and exist. 

Book Review: Sideways- New Zealand by Rex Pickett

 Twenty years have passed since Raymond Miles tasted the success of his breakthrough novel and the resultant movie adaptation. Tired of negotiating the dirty and crooked alleys of Hollywood, he has moved to New Zealand and taken up wine growing, finding enough time for writing a follow-up novel and for romance. But when his past catches up with him in the form of an email, he decides to throw everything away and return to the US after the impending book tour across New Zealand that his publisher wants to send him on. And what a crazy and life-altering spectacle of a book tour it turns out to be! 

Sideways: New Zealand is an autobiographical novel written by Rex Pickett as a follow-up to his Sideways series, the first book of which turned out to be a literary success and resulted in an acclaimed movie adaptation directed by Alexander Payne. I haven't read the book or watched its movie version. Though Sideways: New Zealand is a sequel and contains many allusions to the events in the previous books, it can be read as a standalone novel. The novel is a black comedy that explores themes like growing old, catching up with one's past, the decline of literature, and the grip of algorithmic culture that promotes only the vain and ridiculous. 

The novel is a first-person account by its protagonist, Raymond Miles, the alter-ego of the author, of his eventful and hectic book tour through the harsh and tempestuous New Zealand winter. Giving him company are Max, a special needs cat that he has adopted; Jack, his old actor friend who accompanied him on his previous journeys; Hana, his clueless novice publicist; and Amanda, Jack's producer girlfriend, who joins them late with her own agenda. The book tour consists of meeting up with several small book clubs, as his cash-strapped publisher believes that the era of book signings in book shops is over. 

The plot is pretty meandering and unhooked, consisting of unpredictable style choices that alter from slapstick comedy to biting dark humour to feel good melodrama. It unsettled me initially, though once I got a hang of the protagonist's mind and its tumultuous nature, I could comprehend the importance of this style. Miles is shaken by a revelation and has decided to forsake his future in New Zealand. It is with this mindset that he enters the tour. The tour turns out to be a disastrous affair with an uncomfortable vehicle, raging weather, and the realisation that his time under the spotlight is long past and his passion for literature is not finding resonance with the public. Thus, we find him on a quixotic quest, sleepwalking from one disaster to the next. 

The novel gives a pretty pessimistic view of the future of literature, which its protagonist mirrors several times in the novel. The number of serious readers is declining, and those remaining are mostly interested in stuff that is superficial and comes with wacky promotional stunts. Everyone, including the author, publisher, and those involved with books, has a certain agenda other than a passion for literature. All are always looking out for an angle that benefits them, like the prospect of a movie or streaming deal. We find that most of the characters try to hijack the book tour with an agenda, much to the horror of Miles, who is passionate about writing and literature. 

While giving a biting and satirical view of the present state of the publishing industry and readers who aren't passionate, Miles manages to find oases of solitary reading communities that still maintain their interest. We encounter a small town that reinvented itself through books and reading about its state of decay. We find homeless communities that bond over the written word. Though Miles is pessimistic, Pickett instills a ray of hope in his readers' minds. 

The writer's and his protagonist's affinity for wine and wine-growing introduces us to several nuances of wine-growing. We could also find several parallels between wine growing and literature, and between drinking wine and reading, as alluded to liberally in the novel. The novel also presents a bleak picture of growing old in the typical pessimistic fashion of Miles. He finds it difficult to keep up with technology, changing social norms, and even his past fame. He is uprooted from his origins and floats around like milkweed. When he aspires to settle down finally, he is again forced to deroot and repeat his past in a world that is far away in space and time from the one that's familiar to him. But even when Miles isn't so sure of what lies ahead for him, the book ends on an optimistic note, giving him a ray of hope to hang on and a promise to readers that his adventures will continue.

 

Book Review: Pity by Andrew McMillan

 The coal miners' union of the UK (NUM) started a strike in 1984, which the government of Margaret Thatcher tried to brutally suppress. The accounts of the union were frozen, and the funding was totally dried up. Other unions, including the steel workers, were also scared of persecution and failed to assist the miners. But unexpected support for the miner's struggle came from members of the lesbian and gay community in the UK.

Lesbians and Gays Support Miners (LGSM) was an alliance formed by different gay activists and organisations and was intended to fund NUM. This followed several interactions between these two extremely different groups, and they bonded over several shared issues like police discrimination, apathy from the government, and misrepresentation by the media. But ultimately, Thatcher quelled the miner's strike and started to act against the LGBT community. Though miners returned the support by actively participating in pride protests, the closure of major coal mines resulted in their becoming toothless. 

Pity is the debut novel of the British poet Andrew McMillan, written in this background and exploring the travails of a former mining town to forget its past and carry on. It deals with many interesting concepts, like social haunting, which considers that social violence done in the past continues to exist in societies even in the present, though these social ghosts are mostly concealed and express themselves through symbolism. I received a review copy of the book by its publisher, Canongate, through Netgalley in exchange for my honest opinion.

Though Pity is a nimble volume of around a hundred pages, it employs a dense plot structure that acquires the form of a collage, both in its narration and composition. It is made up of many snippets of small elements that are assembled together in such a way that it is easy to get oneself lost once inside it. Instead of picking and inspecting individual elements, it is necessary to stand a little bit back and view it in its entirety to appreciate its holistic beauty. The shortness of the book offered me the convenience of reading it twice to fully imbibe the workings of the plot and understand its intricacy.

The plot of Pity follows several narrations from the multiple, alternating viewpoints of several characters. The author uses different fonts to compose the story of different characters across time. We follow a man working in a coal mine and his next two generations. His children Brian and Alex, Alex's son Simon, and his lover Ryan form the major characters of the novel.

There are three strands of narration flowing in the novel. One follows the daily routines of the coal mine worker (mentioned only as he in most of the novel) and emphasises the perils and the dreary repetition of his life. We find several passages repeating multiple times with minor changes throughout this plot line. Another strand follows his son Brian, also a mine worker, joining the project of a group of academics who are trying to comprehend how the deep personal memories of people affected by a disaster differ from the overarching narrative of it that the larger section of society believes. We are given access to many of their research notes, which provide unique insights into this.

The third plot strand concerns Alex, the second son and a closeted gay who is ashamed of it, and his troubled interactions with his openly gay son and amateur drag queen, Simon. Simon is in a relationship with Ryan, who is apprehensive of Simon's pursuit of drag shows. Simon is trying to make it into an art form by parodying Margaret Thatcher and putting on a strong political show that criticises Thatcher's actions towards the miner's strike, which is the cause of the decline of their miner's town.

Though these three plot lines barely intersect each other, it is interesting to realise that each one complements the other two. It is only by following all three closely that the reader is able to fully comprehend the historic, societal, political, and personal implications of the plot in all its immensity, which is definitely far greater than the sum of the total.

Though a short novel, Pity is magnificently profound and a triumph of story-telling art. Even with its complex structure and multiple narratives, it ultimately manages to provide emotional fulfilment to its reader.

Book Review: Kingpin by Mike Lawson

 What happens when two dominant men play their power games? Several powerless innocents become cannon fodder. When business tycoon Carson Newman gets to know that an intern working under politician John Mahoney has found something dirty on him, he decides to silence him. This starts off a chain of events that spirals into a cat-and-mouse game between several interested parties. Right in the middle stands Joe DeMarco, a lawyer who works as a fixer for Mahoney, taking care of all dirty jobs in which the former Speaker cannot directly interfere. DeMarco decides to deliver justice to the dead young man at all costs.

Kingpin is a political thriller written by Mike Lawson, featuring his "troubleshooter" lawyer, Joe DeMarco. The novel deals with power politics and how corruption has been normalised in the topmost echelons of the political spectrum. Businessmen and politicians form duplicitous arrangements in the shadows, helped by middlemen like agents and lobbyists. To aid them, they use petty criminals and assassins. Even if they are exposed, they always manage to find easy ways to escape the hands of the law through lawyers who are experts in subverting justice. I received a review copy of the novel from the publisher, Grove Atlantic, through Netgalley in exchange for my honest feedback.

The novel is literally an edge-of-the-seat, quick-paced thriller with many twists and turns in its plot. The writer is successful in constructing an engrossing tale where several characters do what is needed to keep themselves safe, even at the cost of another's life. At the same time, he has never let the narrative become too serious by preserving a thin strand of humour running right below the main plot. The novel starts as a high-level rivalry between two giants but soon becomes a fight between many minions on each side who are desperate to keep their turf and livelihood safe.

DeMarco, our protagonist, is one of my favourite kinds of characters in this genre of thriller. He is a reckless, resourceful, and quick-thinking person who never cares for appearances—literally, a loose cannon. Though he is a shrewd lawyer who is willing to go to any lengths to protect his boss's interest, he is also ready to give a tough fight when he really feels obligated towards some cause, ensuring justice for an innocent young man in this book. The other characters are also as colourful and eccentric as DeMarco. But even then, they are relatable to the reader because their basic intention is to somehow keep themselves floating in a dog-eat-dog world.

Kingpin by Mike Lawson is a crime thriller with a background of power politics and the criminal activities that happen in its back alleys. The novel is a reminder of a situation where bribing and influencing a lawmaker is normal and no longer considered a crime. It is a tightly plotted entertainer that made me want more of it.

Book Review: Where the Wind Calls Home by Samar Yazbek

 Human beings are born free. Then society ties them up. Every one of us wants to ultimately be free of these shackles that limit us. While our subconscious is always in an endeavour to attain this independence from fetters, we ourselves love to embrace them harder due to our fear of walking against the wind. This tug of war between a subconscious that aspires to be free and the consciousness that pursues societal acceptance vigorously causes an eternal tension that is the basis of all the violence around us.

The theme of the novel Where the Wind Calls Home by Samar Yazbek is based on the friction between a man's aspiration to fly ahead and society's desperation to let him. Samar Yazbek is a prominent award-winning Syrian novelist and journalist. The novel is translated from Arabic to English by Leri Price. The novel explores the village life of Syria and shows us how powerful and corrupt politicians hold a society hostage and intrude into their livelihood and even private affairs like religion, while forcing their young men to needlessly shed lives for them. I received a review copy of the novel from the publisher, World Editions, through Netgalley in exchange for my honest feedback.

The novel begins with a lone flying eye that witnesses a funeral, which it suspects is that of its body. Then we realise that it is the hallucinations of a nineteen-year-old, injured soldier, Ali, who is the victim of a friendly fire, a bomb of his own side, that mistakenly exploded amongst his team. Soon, Ali comes to his senses and tries to assess his wounds. He starts remembering his past and takes us on a journey about how he ended up there. We find that, as a young kid, Ali never behaved like his peers and was more attracted to nature, the sun, wind, and trees. He was a deeply spiritual being who was forced by warlords into fighting a war that wasn't his. 

While telling the story of Ali, the author takes us on a spiritual journey about the human spirit, which wants to break the shackles that bind it to the ordinary and aspires to fly. Flying is a motif that repeatedly appears in the plot, as are images of height, like trees, mountains, and rooftops, which our protagonist loves to climb. An aunt of Ali, who is a servant of the sheikh, jumps from a cliff to death. Ali believes that she tried to fly away, and he always has visions of him sprouting wings and flying off from heights. Even while lying injured, he attempts to drag himself towards a nearby oak tree and climb on it as a last effort to be free.

The novel tries to portray a picture of Syrian villages where innocent villagers are terrorised by arms-wielding chieftains, grabbing their lands and forcing their sons to fight and needlessly become martyrs. Ali's brother joins the army and returns in a nailed box from the war. His mother is not allowed to see the body. Ali's attempts when he lies injured can be attributed to his fear of such a fate befalling him too. It is interesting to note that we never find out who his opponents are, and even his injuries are caused by his own side. While lying injured, he sees a mirror image of himself on his opposite side, whom he fears as an enemy. There is an interesting analogy between Ali's father, who hits him with a pomegranate stick, and the powerful sheikhs. As a kid, he believed that fathers never die, and the same irrational belief can be seen repeated in the refusal of villagers to believe that their president is dead.

Where the Wind Calls Home by Samar Yazbek is an intense reading experience that offers a lyrical, non-linear narrative that flits between past and present. It offers a spiritual journey of the human spirit that aspires to transcendence, even when suffering, to break the chains that bind it to the fears and tragedies of society.

Book Review: Twenty-Seven Minutes by Ashley Tate

 I've heard someone say that everybody imagines that they are the protagonists of the drama that's being enacted around them. I think the latest suspense novel, Twenty-Seven Minutes, expands on this theme. We find ourselves among some characters who are deeply affected in many ways by a tragedy that altered their lives irreversibly ten years ago. Each of them views the event and consequently responds to the aftershocks of it from a self-centric perspective, while the truth is far away from any of them. They manipulate reality to suit them until they ultimately realise that closure can only be attained by facing it head-on.

Teenager Phoebe Dean was killed in a road accident while on a truck driven by her brother Grant on a bridge when they were returning late at night after a party to drop Becca, another teenager who is in love with Grant, home. On the same day, Wyatt, another teenager, goes missing, leaving June, his sister, alone to deal with their difficult parents. Ten years have passed, and Phoebe's mother plans a memorial, much to the irritation of others who are still struggling to leave the incidents behind them. But the arrival of Wyatt opens the unhealed wounds, threatening the exposure of what actually transpired a decade ago.

Twenty-Seven Minutes is the debut novel of Ashley Tate, who is an editor living in Canada. The novel is a slow-burning suspense thriller that explores the themes of personal loss, grief, obsession, and betrayal and tries to showcase how the mind tries to readjust past events to suit the psychological wants of each individual. The novel unfolds in a non-linear style, with the present and past interspersed in its narrative. It follows the perspectives of four major characters, each narrated by a third-person, omnipresent narrator.

I loved the narrative style of the novel. It uses its non-linear, multi-perspective structure to effectively disclose a tragic tale of sorrow and deceit. The reader realises different aspects of the tragedy and its effects on the characters very slowly, layer by layer, told alternatively by each of them, by narrating their present travails and their attempts to adapt. The use of the third person is especially effective, as it gives us a sense of being a spectator of the events while not being attached to any single character. To me, it gave the feel of watching the CCTV footage of an elaborate road accident involving multiple vehicles, each trying to salvage itself but ultimately ending up contributing to the bigger catastrophe.

The novel reveals itself through its four main characters. All of them start off as rather generic ones, grieving a common tragedy. But on our explorations through their daily lives and their interactions, we uncover new facets about them, revealing their varied motivations for their behaviours. The writer takes her time to establish these entities and manages to spring out new and surprising revelations about them consistently as the narrative progresses. This is another strong point of the novel. The climax had many elements that a careful reader must be able to decipher much before the reveal, but still manages to pull the rug from under their feet with a clever sleight of the hand trick.

Twenty-Seven Minutes by Ashley Tate is a suspenseful drama that unfolds at an unhurried pace and is told in a non-linear structure from the perspective of multiple characters. It is a satisfying narrative that delves into the possibilities of a truth that lies buried under perspectives skewed due to intense self-centric behaviours.

I received a review copy of this book from the publisher, Poisoned Pen Press, through Netgalley in exchange for my honest feedback.

Book Review: Womb City by Tlotlo Tsamaase

 In a dystopian version of the future Botswana, where the government has the power to issue bodies to dead souls, Nelah, a woman entrepreneur and the wife of a policeman, lives in the body of a former criminal. As is the procedure, her life and thoughts are monitored through a microchip and periodically evaluated for purity, with the help of her husband, so that the former criminality of her body doesn't influence her soul. She finds this intrusive as it threatens her upcoming motherhood, which she is eagerly looking forward to.

Still, she finds ways to conceal many secrets, including an illicit relationship. But one night she gets involved in a hit-and-run incident and has to bury the victim, a young woman, to escape the consequences. To her horror, the victim re-emerges in her life as a ghost, starts killing off her dear ones, and threatens to ultimately destroy her unborn girl child, who is being developed inside an artificial wombcubator. To prevent the ghost, Nelah has to uncover many dirty secrets of the past that bind her with the victim and figure out how all of them tie up with an ages-old Botswanan ritual of blood.

Womb City is the debut novel of Tlotlo Tsamaase, an award-winning Botswanan writer. It is a futuristic Afro-dystopian science fiction novel that explores themes like sense of identity, maternal love, systemic oppression of the weak, and manipulative authoritarianism that pits victims against each other for its own benefit. It touches on several misogynistic behaviours, including racial profiling and gender bias, and tries to build a bridge to the present social structure in its effort to understand them deeply from an assumed surveillance state of the future. I received a review copy of the book from the publisher, Kensington Books, through Netgalley in exchange for my honest feedback about it.

The main theme that the novel focuses on is the identity crisis that one has to go through when you have to inhabit another strange body. In today's world, where AI and metaverses are beginning to take baby steps and where one has the opportunity to assume a different identity away from one's own body or to alter self-identity as per their own self-perception, the novel puts forward some interesting questions. It reminded me of an old Indian folktale about the dilemma of a woman who has to identify who her real husband is when a demon interchanges the bodies and souls of two men.

In the novel, the receptor of a new body doesn't have any agency in choosing their body. On top of that, the government removes all traces of the memories from their previous lives while making them responsible for the traces of criminal tendencies from the past that their bodies display. The novel displays how the instant an authority decides to intrude into the lives of civilians, even when the pretext is that of protecting them or creating an equal utopia, the existing social structure expands and engulfs that decision, causing the existing fissures in society to widen. It shows how such measures automatically give more advantages to the already corrupt strata of society and favour them while making life hell for the underprivileged.

Womb City is a novel that has an intense plot and dense prose. It uses elements of science fiction, African culture and folklore, dystopian fiction, and body horror. The writer never pulls back any punches, and the result is a reading experience that shakes the reader. The novel explores various issues of inequalities and oppression that exist in present-day societies and tries to find a solution by going back to the roots and reclaiming the cultural ancestry from the authorities who claim to be its custodians.

The novel succeeds mostly due to its evocative prose and a strong sense of purpose. The main characters are written well, and their personalities connect with the reader. But the antagonists are very poorly written. They fail to create dread or despise in the minds of readers and fail to make an impact on the overall narrative. The narration is brilliant most of the time and brings the reader along with the travails of the protagonist.

But it seems the writer forgot the importance of showing instead of telling. There are a lot of chapters dedicated to characters sitting around and explaining and then over-explaining themselves. I especially had an issue with the pre-climax meeting that spans around three chapters, where nothing happens and all the characters sit around and talk about their pasts. It reminded me of the water cooler discussions at work and diluted the overall impact of the novel for me. Overexposition is the main antagonist of Womb City. But the climax is brilliant, where every element of the plot nicely ties together, creating a unique spectacle.

Womb City is a dense and intense science fiction horror that tries to offer a perspective on systemic issues in our present societies. The novel is a violent narrative that is meant to disturb its reader and certainly achieves the intended effect, though certain structural flaws tend to minimise the effects.

Book Review: Who To Believe by Edwin Hill

A restaurateur is murdered in Monreith, a relatively calm New England community, and her husband, a gambling addict, becomes the prime suspect. When a group of six friends meet to celebrate the birthday of one of them, theories and gossip about the killing start flowing around. Slowly, it emerges that everyone of them is leading a double life and possessing dark secrets that the others aren't aware of, and anyone could be a potential suspect. One more murder committed in the same night opens all the skeletons hidden deep inside them, and from then on starts the game of blowing whistles.

Who To Believe is the latest crime mystery novel written by Edwin Hill, who is a best-selling writer of several domestic suspense novels. The novel explores how, even among seemingly peaceful individuals, a deep undercurrent of dissatisfaction with past choices lies and how everyone, who is perpetually sitting on a volcano of suppressed emotions, is capable of disturbing deeds when situations force them to. I received an advance review copy of the book from its publisher, Kensington Books, through Netgalley in exchange for my honest feedback.

The novel follows a non-linear story-telling style where we are narrated the same incidents from the varied perspectives of different characters. The book has seven parts, and each one follows the event of the birthday party and the aftermath from the viewpoint of one of the participants. We even get the perspective of the dog, Harper. The narrative, which starts as a normal murder mystery with stock characters, soon evolves into a complex web of deception, greed, revenge, betrayal, and crime. Each perspective of the participants makes us aware of new motives and inspirations for these characters, thus adding more layers to the plot.

The main asset of this book is the grip that it maintains on the reader until the last page. The plot proceeds at breakneck speed, though told in a non-linear way, with many elements of the plot repeating from different points of view. Instead of boring the reader, these elements help us see new or hidden facets of the characters. The author makes the interaction between the characters very complex and unpredictable. So the narrative has numerous twists and turns enough to keep us guessing till the end.

The characterization is top-notch. We can relate to each character, as their motivations are pretty convincingly portrayed. The author chooses every shade of grey to colour them. Even when they do abominable deeds, we kind of empathise with their angle of the story. Each of them exhibits their own distinct style, philosophy, and outlook on life. They occupy varied levels of social standing. We find a cop, a priest, a gay mechanic, a shrink, a film maker, a teenager, and a dog. Two of them confess to the reader that they used to be serial killers! We are in for a madcap ride with this bunch.

Who To Believe is a tight mystery thriller told non-linearly by multiple narrators. The writer does a great job of constructing a motley assortment of desperate characters and uses their fears, moral dilemmas, and complex psychology to create a tense narrative. Like a magician, he uses several sleight of hand tricks to control the flow of information to his readers. Even while dealing with repetition, he has succeeded in ensuring that each such instance reveals a new angle of the plot to his reader. With great pacing, the writer ties up all the narrational voices convincingly at the climax. This is a thrill ride that I have enjoyed for a long time.

Book Review: The Sanctuary by Andrew Hunter Murray

 

Ben Parr makes his living by painting portraits of wealthy families living in Villages, designed and constructed by the billionaire businessman John Pemberley. Ben is content with his life in the city. But his ambitious fiancee, Cara, works for Pemberley on one of his secret projects on an island called Sanctuary Rock. When she stops communicating, Ben decides to travel to the island. After an arduous journey, he gets there but realises Cara is no longer working there. He begins to adore Pemberley and likes the life inside the experimental settlement. But soon he realises that there are dangerous secrets connected with Pemberley, and all is not as well as it seems.

The Sanctuary is a dystopian mystery novel written by Andrew Hunter Murray, who is already a best-selling writer and who also writes for the BBC. The novel tries to explore the themes of environmental degradation caused by humans and the manipulation of the public by businesses. I received a review copy of the novel from its publisher, Blackstone Publishing, through Netgalley in exchange for honest feedback. Unfortunately, my honest feedback is that the book is a colossal bore, and the only reason I read this through is to witness the spectacle of this junk's final crash landing.

The readers who regularly follow my book reviews (who can be counted on fingers; incidentally, good news to the publisher and the author of the book) may be aware that it is very rare that I dislike a book so vehemently. But I realise that when I opt for advance review copies of unpublished books, there is bound to be an end to my streak of reading good books. It's inevitable that I end up with a stinker at some point in time. So I am not complaining. The going was pretty solid while it lasted.

The Sanctuary is an exhibition hall of cliches that inhabits thriller and mystery novels. It follows every beat and every turn that better novels have already established, albeit in an unimaginative manner. The use of tried-and-tested plot devices only tires out the already redundant story line. The twists are visible from miles ahead. Being a novel set in the future, it miserably fails in world-building too. The mainland never looks too terrible, and the Sanctuary never feels as enticing as described in the novel. Even the social issues it tries to address failed to connect with me.

The character development in this novel is a joke. The protagonist doesn't show any defining traits and seems to just flow the way the story flows. The antagonist is supposed to be an imposing figure. The reader realises this only when the author uses the word imposing to describe him a few times in the story. His plans for the world are also supposed to be revolutionary, but they are never convincingly explained. The other characters are all one-note characters and never get a chance to show off their personalities. Cara, the fiancee of Ben, is an invisible presence throughout the plot but gets relegated to just an adjective for him most of the time. There is a portion where Ben converses with her in his imagination. That part wasn't any good, but considering his interactions with other characters, it was kind of tolerable.

The conversations between John and Ben were, to some extent, readable and had a chance to take the story to some interesting levels. The writer never followed up on the sparks, and that possibility was also missed. The climatic showdown was pathetic, to say the least, and never created any impact. Overall, The Sanctuary failed to impress me. It isn't well written, it doesn't build an interesting universe, its characters don't possess individuality, their motives aren't convincing, and it fails to build any suspense or tension that could captivate me.

 

Book Review: An Oak Tree in the Garden by Narendra Murty

 Zen stories are always either a hit or a miss for the common reader. Some of them bring to you an 'aha' moment, unveiling the mist that covers your intellect and making you observe the entire world around you in a new light. But most of them go right above your field of perception. You are not able to make any sense, but you always get the notion that if you were able to appreciate the story, it would change you profoundly. It's not that Zen stories are very long, complex, or confusing to the reader. They often use ordinary settings and feature ordinary people and snippets of their ordinary lives, but somehow they come out extraordinarily dense. This ordinary nature of them makes it too embarrassing to accept our failure to grasp them.

For example, consider the story where a monk asks a Zen master the reason for Bodhidharma's arrival in China. His reply is simply, "an oak tree in the garden." That's it! There is no punch line, no final revelation, or a surprise twist. What sense can be made out of this? Is it just a wise reply with a profound inner meaning, or is there a botanical metaphor in it? How should our minds approach the story in order to decipher it? I have read some collections of Zen stories before and have had this unsettling feeling inside me while reading such stories. They defy our common sense and try to escape out of the reach of our intellect.

In his book, An Oak Tree in the Garden, Narendra Murty attempts to demystify such stories and take his readers more deeply into Zen living. I used the expression 'Zen living' consciously because, after reading the book, I feel that it cannot be called a philosophy or religion in a practical sense. A philosophy or religion needs scriptural backing that uses human intellect, knowledge, and authority in its construction. Zen is beyond such a conventional approach. To understand Zen, conventional knowledge is a hindrance. One must come out of the shackles of knowledge, preconditioning, prejudices, and learning and get ready to unlearn. Only with an empty cup can one comprehend it fully and immerse oneself in it.

In one of his previous books, Eating His Money, Narendra Murty tried to decipher the hidden philosophy and metaphysics of Mulla Nasruddin's jokes. He has tried something similar in this volume with Zen stories. The author recounts thirty short stories pertaining to Zen Buddhism and explains them so that a reader who isn't familiar with the concept of Zen can understand it. It is different from the book about Mulla Nasruddin because his jokes are open to interpretation, but Zen stories are not. They are like those sharp arrows designed to pierce the toughest of armour at precise points. The explanation needs to be accurate and to the point, and any deviation from the intended meaning of the stories will do a great disservice to its reader.

After reading the entire collection of the thirty stories, I could understand the logic that the author has used in the order of their placement. It is intended for the reader to lay a strong foundation in the concept and then to go to a higher level progressively. For example, the first story, The Zen Transmission, that explains the starting point of Zen also makes us realise how it is not something to be understood by conventional learning by hearing the talks of a master. We understand that the aim of Zen is enlightenment. Then we go on to learn more about the state of enlightenment and how to attain it. We also appreciate the importance of shedding all preconceived notions in order to attain enlightenment. We realise that the fear of the future and the despair about the past are two roadblocks on our path, and complete awareness of the present moment is important.

I was enamoured, particularly by a concept that compares religious scriptures to menus in restaurants. The reason we enter a restaurant is to have good food. But instead of that, we just read the menu of the restaurant and come out. We never strive for the complete spiritual experience, but find ourselves satisfied by filling ourselves with knowledge from texts and considering ourselves spiritual beings. By the end of the book, we also realise that the ultimate Zen experience is not just about enlightenment. That experience only reaches fulfilment when the enlightened master reaches back to the world and works among the poor, emanating his Zen to others, as established in the final tale of The Laughing Buddha.

An Oak Tree in the Garden is another achievement for the author, in which he helps the readers on their first step towards a concept that sounds very simple but is rather tough to follow through. It is so important to not miss the forward by Abhay Mishra, in which he gives a perfect preparatory introduction to Zen. Also considerate is the detailed list of works by different philosophers that the author consulted, as it can help the readers continue their journey towards Zen and finding their inner Buddha.

Book Review: Stations of the Tide by Michael Swanwick

 

An unnamed bureaucrat is sent to the planet Miranda on a mission to track down Gregorian, a supposed magician, who is accused of smuggling forbidden technology from the Outer Circles. Miranda is a planet on which the proliferation of the latest technology is strictly forbidden. It is a place of magic, shapeshifters, witches, and surreal happenings, and it will soon be underwater due to a heavy tide called the Jubilee Tides. While the bureaucrat is searching for him and juggling with a corrupt system, Gregorian, who is way ahead of him, already has his plans ready for him.

Stations of the Tide is a science fiction masterpiece that was published way back in 1990 by the author Michael Swanwick. Tor Essentials has published a new edition of this seminal work that won the Nebula Award, and this one is also equipped with an introduction by John Clute, an expert in the history of science fiction. I received a review copy of this work from its publisher through Netgalley in exchange for my feedback. I am not a connoisseur of science fiction and have dabbled only very rarely in the genre. But Stations of the Tide is not a standard sci-fi novel and possesses high literary value.

The plot of the novel is narrated like a fever dream, with heavy surrealism and fantastic elements thrown liberally in. It is intentionally ambiguous and demands that its readers pick and place everything that the author throws at them in a seemingly random manner to make any overarching sense. This is a very dense novel and not at all an easy read. The author mentions several technological advancements in its plot but never describes them in detail. The same can be said about the magical elements mentioned in the novel. Several characters are thrown into the plot, and most of them are thrown out as unceremoniously as they come in. But all these elements, which may sound threatening to the reader, come together beautifully to form a literary behemoth that demands respect.

The novel is told from the point of view of the bureaucrat, its protagonist, in the third person. We find him totally out of his element from the opening. He doesn't have a clue about the antagonist, and everyone whom he meets plays him while he flits in and out of various misadventures, some of them orchestrated by Gregorian. The only quality that we find in him is his dogged perseverance, even when he finds that on one side the entire mission was a betrayal and on the other side assured death.

The planet Miranda is another important character in the novel. It's on the verge of becoming uninhabitable, and large-scale evacuations are going on. We find the entire planet in a dilapidated state. The people of the planet are unpredictable and seemingly superstitious. The prohibition of technology has affected the entire population. The prevalence of magic is another peculiarity, and magic offsets the need for technology to some extent. It is mentioned that there was a time when Miranda was at the pinnacle of technological advancement. It is implied that it is about to share the fate of Earth, which became uninhabitable and humans immigrated to different planets, destroying the indigenous inhabitants of that planet like the haunts of Miranda. Earth exists in the form of an AI construct at the Puzzle Palace, a place where all the technical marvels converge.

The novel contains several allusions to other classics, the most prominent being Shakespeare's The Tempest. Miranda, Prospero, and Caliban appear as celestial bodies, along with Pantagruel and Gargantua, lifted from the novel of François Rabelais. The journey of the bureaucrat reminded me of the arduous one that is taken by Captain Willard in the movie Apocalypse Now. The fate of him, for most of the novel, made me think of Kafka's The Castle. The plot has a mysterious maze-like structure, and we find the bureaucrat struggling to make any progress.

Stations of the Tide by Michael Swanwick is a delightful read for those who love enigmatic novels, enriched by combining several philosophies and strands of thought. It confuses, scares, and unhinges its reader in a marvellous manner. The novel explores the standard themes common to good sci-fi, like the invasion of technology, the identity of AI constructs, and the concept of thought and freedom in a dystopian world. But along with them, it also touches upon other philosophical and mystical thoughts that normally occupy literary fiction books.

Book Review: How Can I Help You? by Laura Sims

 Margo works in a library. She is efficient, considerate, and takes on any additional responsibilities happily. Her co-workers like her. Her boss is happy with her. The patrons adore her. But she has a past. She is an absconding serial killer nurse. The entry of the employee, Patricia, a failed writer, clicks open a lock inside Margo's brain that hid her old urges. All hell breaks loose when an old patron is found dead in the library and a suspicious Patricia digs deeper into the past. Her fixation soon becomes an all-consuming obsession to revive her career as a novelist. Thus begins a cat-and-mouse game inside the silent, cosy library, which could turn violent at any moment.

How Can I Help You? is a suspense thriller set against the background of a library. The novel is written by Laura Sims and comes with much critical praise for its suspense and thrills. More than that, it is an intense character study of two women who could go to any depths for the sake of fulfilling their acute longings. I received an advance review copy of the UK edition from Verve Books, its publisher, through Netgalley in exchange for my honest feedback.

The novel is narrated from twin perspectives. The characters Margo and Patricia take turns narrating their respective versions of the story in alternating chapters. Both narrations happen in the first person and give the reader a panoramic insight into the minds of both of them. We see several events from alternating perspectives and observe how the same thing can be interpreted differently by different minds. This is also an efficient way to break the reader's concentration and subtly use diversion tactics inside the plot.

We realise that even when one of them is the perpetrator and the other is the detector of crimes, both of them have a skewed perspective on the world they live in. While Margo is a slave to her desires and is incapable of escaping them, Patricia, on the other hand, uses Margo to further her career as a writer. I feel Patricia, with all her sophistication, is more in the wrong and even accomplices Margo knowingly. Her behaviour with her boyfriend also shows a side of her personality that is brutally selfish. But as the writer uses her perspective to tell her side of the story, the reader will take time to realise this streak that is within her.

The novel also points fingers at the crumbling state of libraries and how they struggle to find their relevance in the age of the internet and sources of easy access to knowledge. The crowd that throngs the library is no longer the studious kind, with a thirst for knowledge and an interest in books. We find that it is thronged by senile elderly people on the edge of losing their sense of reality, unemployed or unemployable ones who use it just as a hangout, and many perverts. The reference phone calls that Patricia has to attend as part of her job are useless prank calls or those asking for irrelevant questions, like the TV schedule.

How Can I Help You? is a novel that excels in contrasting the setting of a library, which is usually considered the quiet sanctum santorum, with a tense atmospheric terror where unprovoked bad things can happen at any moment. The novel is essentially a slow burn, where the two characters eye each other, intently studying the opponent's state of mind and intentions, all the while trying to find the right moment to strike. It is through this close observation between the two opposing forces that the plot generates the much-needed tension and claustrophobia within the reader's mind.

Laura Sims has succeeded in producing a slow-paced thriller that generates enough suspense through the psychological battle between two contrasting figures. It is also satisfying to the addicted reader in me that the setting of a library and the importance of the plot points of certain books to the plot have been used wisely by her.