A Star Called Henry by Roddy Doyle: The Violent Irish Gump

 The seed of every revolution germinates on the ground of exploitation. It grows and spreads itself initially by synthesising the lifeblood of its foot soldiers—idealists and martyrs. But eventually it has to turn its roots deep into the same ground, resulting in another turn of the same vicious cycle of corruption and power dominance. These were my thoughts after reading A Star Called Henry, a historical fiction novel written by the Irish novelist Roddy Doyle.

A Star Called Henry is based on the Irish War of Independence. It begins with the birth of Henry Smart, a fictional hero of the revolution, as the son of a one-legged bouncer who is also an assassin. After surviving a poor and depraved childhood in which he witnesses a sibling's death, his mother's descent into madness, and his father's abscondence, he ends up participating in the Easter Revolution when he is fourteen. The novel follows him for six more years of functioning as a legendary foot soldier for the revolution, travelling in the interiors of Ireland, training new recruits, and participating in several murders of policemen and spies, armed with his father's wooden leg.

While we witness the ascent and eventual descent of Henry Smart, we get to observe closely several historical events and personalities associated with the Irish War of Independence. The novel takes a narrative path similar to Forrest Gump, where history is revisited through the eyes of a fictional protagonist. Like Forrest Gump, it also makes its protagonist emotionally detached from the events in which he actively participates. Another attempt that I can recount that tries a similar approach is the Malayalam movie Dany, whose protagonist, a saxophone player, played by a brilliant Mammootty, stumbles through his life when important political events rewrite history around him.

Though the book has its plot rooted in real events and personalities, the narrative takes a route that's out of the ordinary. Roddy Doyle takes the inherent violence and sex in the plot and then amplifies it to a level that makes it seem contrived. Though the book has a Dickensian beginning, with adolescent Henry and his siblings trying to survive a ruthless Dublin, we can observe a thread of magical realism in the portrayal of his one-legged father, who has an affinity for the water systems of the city and a peculiar weapon of choice—his wooden leg.

But while portraying Henry's participation in the Easter Revolution, the author uses a realist tone when describing men in war and the associated violence. Then strikes a jolting shift of distorted reality, which pulls the rug under the feet of the reader, and from then on, the narrative races along with the same madcap energy. Though the book uses magical realism, it doesn't bother to attain the sophistication of Rushdie or the balance of Marquez. Instead, it seems more related to a Tarantino movie that applies an elevated degree of mayhem and anarchy to put its point forward, and its protagonist resembles a classic dilemma-inflicted superhero.

An important symbol that characterises Henry Smart is the wooden leg that he inherited from his father, who is also named Henry Smart. He also inherited the deep knowledge of the system of water bodies—sewages, drains, and rivers—under Dublin, which he has used to his advantage several times. I feel that using the same name for father and son, indicating continuity in their life stories, is a crudely simple but effective technique to establish it strongly from the outset. While the father, being a hired killer, murders indiscriminately, the son believes that by working with the revolutionaries, he is doing it for a cause. When that belief shatters, it results in him abandoning his inheritance.

A Star Called Henry is a historical novel that uses its historic elements to explore the fate of revolutions. The novel amplifies its components of violence and sex to portray a distorted and contrived state of reality. Headlined by a complex protagonist who seems emotionally detached from the proceedings for most of the time and employing a swift narrative, it is a fulfilling reading experience.

Book Review: Happy by Celina Baljeet Basra

 

“Ha. Yes. I know. You imagine too much, Happy Singh. Think too much. Attach too much meaning to things.”

Happy Singh, from the Indian side of Punjab, is a slightly delusional, over-imaginative young man who aspires big. A fan of Godard, he decides to try his luck in Europe, moving away from his family farm, which is about to be engulfed by Wonderland, an amusement park conglomerate. Lured by a dubious travel agent, Happy reaches Italy, surviving a nightmarish journey through illegal means, and has to work in the Italian food industry as an irregolari, the undocumented. As his dreams and bleak reality are bound by an eventual course of collision, will Happy jolt out of his own imaginative Wonderland and escape on time?

Happy is the debut novel of Celina Baljeet Basra, a Berlin-based writer and cultural worker, and it explores illegal global migration and the exploitation of immigrant labour in first-world countries. Instead of tackling the serious and urgent subject in a heavy-handed manner, the writer uses a postmodern approach and prefers a 'happy' and cheerful depiction of a protagonist who is cruising his way to certain disillusionment. I received an advance copy of the novel from its publisher, Astra Publishing House, through Netgalley in exchange for feedback.

The cover page of the novel sets its tone with a bright and cheerful yellow colour and a prominent, distorted happy face on it. The story is predominantly narrated in first person by the protagonist, and the narrative also contains several snippets of his autobiographical writings, fictional stories, poems, and imaginary interviews. The plot is very loose and has a polymorphous, non-linear structure. It takes us closely inside the psychology of a person who has aspirations but is too naive and complacent in his ways to attain his goals.

Among the Indian states, Punjab and Kerala might have the highest number of migrant populations in percentages (Kerala finds a single mention in the book as a communist bastion). Millions of Punajbis work outside of India, especially in Europe, the US, and Canada. Several sectors in these countries depend on immigrants for survival, and this demand has resulted in several criminal syndicates luring young people in Punjab to illegally migrate through land using dangerous routes. It seems our Happy has also fallen into their trap. It is heartbreaking to see him innocently asking what the menu would be on his flight, ignorant of the circuitous and torturous route that he has to endure to reach his dream destination.

The illegal immigrants are made to work in dangerous conditions for a pittance, and their chances for any progress in their prospects are virtually zero. But these immigrants try to make the best of what's available. In Happy's delusions, the writer shows us the strange coping mechanism employed by them, the eternal hope that one day the sun will shine on them and the future will be bright. Happy is a novel about the aspirations of the migrating populace, who are ready to suffer subhuman situations for a chance to acquire a brighter future, and about how the powerful exploit them.

ഒരു വായനശാലാ വിപ്ലവം: സമൂഹ മനസ്സാക്ഷിക്ക് എതിരെ

 ഒരു സുഹൃത്ത് മറ്റൊരു സുഹൃത്തിന് വായിക്കാൻ കൊടുത്ത പുസ്തകം, അവിചാരിതമായ മഴയുടെ ചതിയിലൂടെ കൈയിൽ പെട്ടു. തിരിച്ചു കൊടുക്കുന്നതിന് മുമ്പെ വായിച്ചേക്കാം എന്നു കരുതിയാണ് തുറന്നത്. സാധാരണ ചെറുകഥാ സമാഹാരങ്ങൾ ഒറ്റയിരിപ്പിന് വായിക്കാൻ സാധിക്കാറില്ല. ഒരു കഥയിൽ നിന്നു മറ്റൊന്നിലേക്കു കടക്കുമ്പോൾ മനസ്സ് ഒന്ന് പൊരുത്തപ്പെടാൻ കുറച്ച് സമയം എടുക്കും. എന്നാൽ ഈ പുസ്തകം രാത്രി വൈകുന്നതു വരെ ഇരുന്നു (കിടന്നും) വായിച്ചിട്ടേ താഴെ വെക്കാൻ കഴിഞ്ഞുള്ളൂ. 

യമ എഴുതിയ ഒരു വായനശാലാ വിപ്ലവം ഏഴു കഥകൾ അടങ്ങിയ പുസ്തകമാണ്. ഒരു കഥയൊഴിച്ച് എല്ലാം സ്ത്രീ കേന്ദ്രീകൃതം. എന്നാൽ സാധാരണ കണ്ടുവരുന്ന അച്ചുവാർപ്പുകൾക്ക് ഒപ്പിച്ചുള്ള കഥാപാത്രസൃഷ്ടി പ്രതീക്ഷിക്കരുത്. യമയുടെ സ്ത്രീകൾ ജീവനുള്ളവരാണ്. സമൂഹത്തിൽ കഷ്ടതകളോടെ ജീവിക്കുകയും ആ ജീവിതത്തെ പുണരുകയും എന്നാൽ അതേ സമൂഹത്തോട് കലാപം നടത്തുകയും ചെയ്യുന്നവർ. 

മേൽപ്പറഞ്ഞതിൽ ഒരു വൈരുദ്ധ്യമില്ലേ?അക്കാണുന്ന വൈരുദ്ധ്യമാണ്, ഈ കഥകളിൽ കഥാകാരി ഒളിച്ചു കടത്തുന്ന ബ്ലാക്ക് കോമഡി. ഇതിലെ കഥാപാത്രങ്ങളുടെ കലാപങ്ങൾ സമൂഹത്തിന് എന്തെങ്കിലും മാറ്റം ഉണ്ടാക്കാൻ പര്യാപ്തമായേക്കില്ല. മാറ്റി നിർത്തപ്പെട്ടവരായ തങ്ങളെ സമൂഹം എപ്പോഴെങ്കിലും മാടി വിളിക്കുന്നത് ചൂഷണത്തിനായാണ് എന്നു നല്ല ബോദ്ധ്യം അവർക്കുണ്ട്. അവരുടെ അതിജീവനത്തിന് അത് ആവശ്യമാണെന്നും അവർക്കറിയാം. അതുൾക്കൊണ്ട് അവർ നടത്തുന്ന വിപ്ലവമാണ് ഇതിലെ കഥാ തന്തുക്കൾ. ഒളി മങ്ങിയ അസ്തിത്വങ്ങൾക്ക് ഒരു പുതു അർത്ഥം തേടാൻ അത് അവരെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു. 

സമൂഹത്തിന്റെ അരികുകളിലൂടെ ജീവിച്ചുപോകുന്നവരുടെ ചിത്രീകരണം കഥാകാരി പൂർത്തിയാക്കുന്നത് ഏറ്റവും രൂക്ഷമായ കടും വർണ്ണങ്ങളിലാണ്. ചോര പൊടിയുന്ന ആഖ്യാനം. പല വാചകങ്ങളും മനുഷ്യവർഗത്തിന്റെ ഇരട്ടത്താപ്പ് നയങ്ങളോടുള്ള പ്രതിഷേധം. ഒരു ഉദാഹരണം താഴെ:

ഒരേ ചരിത്രസമയത്തിന്റെ വ്യത്യസ്ത ഓർമ്മകൾ പാരമ്പര്യമായി ഉൾക്കൊണ്ട പലേവിധ ജാതിക്കാർ ഒറ്റയ്ക്കും കൂട്ടമായും ചിതറിക്കിടക്കുന്ന ഒരു പഞ്ചായത്ത്. 

ഒരൊറ്റ വാചകം ചരിത്രവും നരവംശശാസ്ത്രവും ജനിതകവും രാഷ്ട്രീയവും ഭൂമിശാസ്ത്രവും ഉൾക്കൊള്ളുന്നു. ഇസ്രയേൽ-പലസ്തീൻ പ്രശ്നം മുതൽ സദ്യയ്ക്ക് പപ്പടം കിട്ടാത്തതിന് നടന്ന അടി വരെയുള്ള തർക്കങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനം വിവരിക്കാനുള്ള ശക്തി ഈ വാചകത്തിനില്ലേ? ഓരോ കഥകളായി എടുത്ത് വിസ്തരിക്കുന്നില്ല. വ്യത്യസ്ത ദ്വന്ദ്വങ്ങളിൽ നിൽക്കുന്നു എന്നു തോന്നിയ രണ്ടു കഥകൾ എടുത്തു പറയാം. 

ഒരു വായനശാലാ വിപ്ലവം മറ്റു കഥകളേക്കാൾ വളരെ തീവ്രത കുറഞ്ഞ ഭാഷയിൽ, പ്രകടമായ ഹാസ്യഭാവത്തിന് പ്രാധാന്യം നൽകുന്ന കഥയാണ്. വായിക്കാനുള്ള അവകാശം തടഞ്ഞു വെച്ച അഴിമതിക്കാരായ അധികാരികളെ വഴിക്കു വരുത്തുന്ന ലീലാമ്മ എന്ന സാധാരണക്കാരിയുടെ കഥ ഒരു കടുത്ത വായനക്കാരൻ ആയതിനാലാണ് എന്നെ അദ്യം ആകർഷിച്ചത്. എന്നാൽ മറ്റു കഥകളിൽ പ്രതിപാദിച്ചിരിക്കുന്ന ആത്മസംഘർഷങ്ങളേക്കാൾ തീവ്രമാണ് സമൂഹത്തോടുളള ലീലാമ്മയുടെ ഒറ്റയ്ക്ക് നിന്നുള്ള എതിരടി. ഹാസ്യത്തിന്റെ ആവരണം അഴിച്ചു മാറ്റിയപ്പോഴാണ് സ്വന്തം മക്കൾ പോലും തള്ളിപ്പറയുന്ന ഈ വിപ്ലവകാരിയുടെ കഥയുടെ ആത്മാവു വെളിവായത്. 

ആമുഖത്തിൽ കഥാകാരി ആഗ്രഹിച്ച പ്രപഞ്ചത്തേയും അനന്തമായ സമയത്തേയും കുറിച്ചുള്ള എഴുത്താണ് ദൈവം എന്ന കഥ. മനുഷ്യരെ തന്റെ രൂപത്തിൽ സൃഷ്ടിച്ച ദൈവം എന്ന വീമ്പു പറച്ചിലിനാണ് ആദ്യത്തെ വീക്ക്. ഏകാന്തനായി ഇഴഞ്ഞു നീങ്ങുന്ന ദൈവവും, ദൈവമാകാൻ വേണ്ടി, പുരപ്പുറത്ത് കുടുങ്ങിയ പൂച്ചയെ സഹായിക്കാത്ത ശാസ്ത്രജ്ഞനും, എല്ലാ വിജ്ഞാനവും വഹിക്കുന്ന ഗ്രന്ഥശാലയിൽ വസിക്കുന്ന കണ്ണില്ലാത്ത കുട്ടികളും, ആധുനിക മനുഷ്യന്റെ നേർക്കു പിടിച്ച കണ്ണാടി തന്നെ. സയൻസ് ഫിക്ഷനും ഫാന്റസിയും കലർന്ന കഥാഖ്യാനം മറ്റു കഥകളുടെ തീക്ഷ്ണതയ്ക്കൊപ്പം എത്താൻ പ്രയാസപ്പെടുമ്പോഴും ആശയപരമായി ചേർന്നു നിൽക്കുന്നത് തന്നെയാണ്. 

സ്ത്രീകളുടെ കഥ പറയാൻ വേണ്ടി ചെടിപ്പിക്കുന്ന ആശയസംഹിതകളിൽ അഭയം തേടാത്ത, ശരിതെറ്റുകളെ സമൂഹ മനസ്സാക്ഷിയുടെ മാത്രം പ്രതിബിംബങ്ങളിലൂടെ കാണാത്ത, ആഖ്യാന രീതിയിൽ മലയോളവും കടലോളവും ഭിന്നത പുലർത്തുന്ന കഥകൾ. 

Book Review: The Body of the Soul by Ludmila Ulitskaya

The Body of the Soul is a short story collection written by the acclaimed Russian writer Ludmila Ulitskaya and translated to English by Richard Pevear and Larissa Volokhonsky. I received an advance copy of the book from the publisher, Yale University Press, through Netgalley in exchange for honest feedback. Ulitskaya started her career as a scientist and, after a while, turned to literature, becoming one of the most important contemporary Russian writers.

I was drawn to the book by its title. It's undoubtedly one of the most philosophical ones that I've encountered recently. Normally, we consider the soul to be something that is outside the confines of a physical body. So, how can the soul have a body? Is the body of the soul in the title a physical one, or is it metaphysical? The body of work of a writer is a collective term used to indicate the writer's creative output, and it need not be physical. Is the term body in the title intended to be used this way?

The book has eleven short stories that are divided into two parts: Girlfriends, which contains four stories, and The Body of the Soul, which has the remaining seven. All eleven stories have certain common themes that bind them together, though structurally they are varied. The stories in the section Girlfriend explore power dynamics in relationships and how the end of a relationship affects these dynamics of domination and submission. Each story surveys this theme from different angles.

The opening story, titled The Dragon and the Phoenix, portrays the relationship between a dying Azarbaijani businesswoman and a more subordinate Armenian woman. In the story Aisa Buys Death, a middleaged, lonely woman with suicidal intentions falls in love and postpones her intentions. A Foreigner is the story about a Russian girl marrying an Iraqi student after being compelled to do so by her mother and finding him missing during her pregnancy. Blessed Are Those Who.. is the story about two siblings confronting their mother's past after her death. The stories in this section struck me with their raw realism. The stories demonstrate different situations where characters take control of themselves or relinquish it and alter their lives.

The second part of the book, which contains seven stories, infuses a subtle element of fantasy as it progresses. We find the life of a lab researcher getting transformed after her visit to a slaughterhouse, a Kafkaesque twist in the life of a woman who finds herself without an appetite, a surreal relationship that has to come down to dreary reality, a talented photographer with a withering body trying to stay alive through his photographs, a toy that gets passed on through generations, an autopsy that shows the presence of the supernatural, and a librarian with boundless memory forgetting words and falling into a world of wordlessness. The second part has shorter stories, with more surrealism and certain Kafkaesque tendencies.

This collection explores relationships with stories that progressively transition from ordinary to fantastic. Each of them has a spiritual quality to it and portrays the metamorphosis of the soul of its protagonists to a higher level. This is achieved either by taking control or giving it up in their relationships, with others whom they love, with the surroundings where they live, or with themselves. When the transformation or transition of an entity happens, it implies the presence of a body, either physical or abstract. So, I believe the title refers to this quality of the soul that transforms itself.

 

Grand Transitions by Vaclav Smil: Why We Are Where We Are...

When we study human history, we see several points in time when a certain event caused a sudden transformation and enhanced the collective experience of being human. Agriculture, taming of fire, invention of the wheel, development of a script, etc. may be considered a few of the early ones. But very recently, we made a huge leap in every aspect of living, and we ended up being modern humans. This transition from pre-modernity to modernity has changed us and our planet fundamentally, for good and for bad.

Vaclav Smil, in his impressive book Grand Transitions, tries to make sense of our transformation to modernity. Smil is a Canadian scientist who is an expert on the environment and energy. His interdisciplinary studies are considered path-breaking. Bill Gates has claimed that he waits for the new book by Vaclav Smil like a fan waiting for the next Star Wars movie. When I checked his bibliography, I found out that he has written more than 40 books, still ten ahead of MCU.

In Grand Transitions, the writer proposes five transitions that were big enough to allow pre-modern humans to reap the benefits and perils of modernity. The first is the demographic transition, which caused the rate of mortality to skydive, followed by the rate of natality with a certain lag. This caused a sudden spike in the global population, followed by a reduction. The end result is an increase in the average age of humans. The second transition happened in the agricultural sector, where, though the number of farmers and the area of cultivated land declined, efficiency grew so much due to technical advances that there was enough food to feed the whole population and then some more to waste.

The third transition occurred in the energy sector. Human beings, who used to depend on inefficient phytomasses (wood, dung) for their energy needs, progressed to use coal and then fossil fuels and became energy rich. The use of fossil fuels and electricity caused a sudden technological advance that never occurred in human history. The fourth transition is in economies, where the majority of the population, who used to be agrarian, progressively shifted from the primary economy (agriculture) to secondary (manufacturing) and then to tertiary (services). The fifth transition in the environment caused severe, unprecedented global alterations to our planet.

All five of these transitions are interconnected and interdependent. For example, the advent of energy sources like fossil fuels resulted in a jump in mass production facilities, favouring the shift of the agrarian population to the manufacturing sector. Likewise, the reduction of the global population created a favourable situation for women to enter the workforce in unprecedented numbers and favoured the development of the tertiary sector of services. These transitions are also largely irreversible on a global or national scale. Is it advisable to return to a time when every child out of five born will die before it turns one year old? But the author stresses that we should not fixate on the causes and effects of these transitions, which are the results of quite complex and interdependent variables that can only be studied and verified by using huge and precise data sets.

It is wrong to assume that these transitions happened simultaneously across the globe. Some affluent nations in Europe and America were forerunners of the phenomenon. It can be observed that the transitions that occurred in these nations, which took even centuries to play out fully, are now in an ending phase. Some other nations were late starters, like India, China, and Southeast Asian nations. Global transitions are being played out in these nations, and we can observe it in their average age of population and their energy requirements. There are a set of nations where the trends are just starting out, like some African nations, where traditional agrarian societies still prevail.

The writer is not ready to predict the future using economic models because he believes they may never yield the correct result. He cautions the readers about experts who predict extremes, either an apocalyptic future or a technologically advanced one that solves all the perils of transitions. He is of the opinion that:

Another epochal transition is unfolding, and its outcome is not foreordained; it remains contingent on our choices.

The book is driven by numbers and data, which the author uses lavishly to illustrate his points. It also has a high number of citations and quotations; a couple of them appear in every paragraph on the page. At least thirty percent of them are quoted by the author to prove how wrong they are. Smil is a very convincing writer who uses copious amounts of data and studies to back his claims. But one of my major grievances about the book is the omission of any mention of the factor of colonialism in the transitions. The energy transitions and the industrial revolution that spearheaded England to be the forerunner needed mass amounts of capital and cheap raw materials. Where did it manage to obtain that? The pages of history will answer it.

Stonemouth by Iain Banks: A Scottish Tale of Homecoming

Stewart Gilmour is back in his hometown of Stonemouth after an exile of five years. He had to abscond from the seaport town, which is controlled by two crime families, following a misadventure that resulted in the deep displeasure of the Murstons. He gets a chance to return to attend the funeral of the partriarch of the Murston clan, who always had a soft corner for him. What he felt would be a sober weekend affair turned out to be a succession of nasty and awful confrontations that eventually forced him to face the embarrassing past.

Stonemouth is a crime novel written by Iain Banks, set in a fictional Scottish town. This is the first time I am reading a novel by this famous writer, and I feel it is worth all the hype. The book alternates between genres—it's a crime thriller and a love story that contains liberal sprinklings of black humor. The author never tries to amp up the pace or turn on the heat on the reader and settles for a contemplative narration with many flashbacks that take them along the past of the protagonist.

The novel is narrated in first person by its protagonist, which provides a very deep and personal unfurling of his psyche. The reader feels sympathetic to him, even though he has screwed up big time with his imperative and immature decision-making, causing severe embarrassment to himself and others around him. His characterization as a sore thumb who is walking around with an awful past while all others have carried on with their lives makes the characterization all the more interesting.

The novel, as I mentioned before, doesn't contain much action or violence. Most of it is our protagonist walking around his old haunts, catching up with friends and family, reminiscing about his past, and surviving awful confrontations, all the while desperate for closure. We meet all other characters through the eyes of Stewart, and it is interesting when his perception of them changes, pulling the rug out of us on some occasions. Iain Banks is a master at building up suspense and tension in many scenes and pulling out of it tactically. So, when the violence and mayhem really hit, it hits the reader quite hard. There are a few mysteries thrown in for our protagonist to solve. But they don't make much impact on the plot or the reader.

Stonemouth is a warm and personal tale about an interesting and flawed protagonist who is looking for closure from an embarrassing past. It is empathetic to its characters and contains a nostalgic undertone. Sporadic eruptions of violence and a few mysteries unravelled along the way add to its appeal.

Book Review: Baumgartner by Paul Auster

 The novel Baumgartner, by Paul Auster, opens with its seventy-year-old protagonist, Sy Baumgartner, accidentally grabbing a scorched pot that he has forgotten to remove from his stove. This accident and the sight of the pot take the professor on a road to his past, especially to his life with his wife Anne, who died in another accident ten years ago. We journey with him deep into his past, as far back as a century in Ukraine, from where his maternal grandfather moved to America.

Baumgartner is a moving novel about grief, old age, and memories, which also serves as a character study of its protagonist. The novel has an episodic structure, recounting the pasts of several characters in flashbacks, interconnected by the train of thoughts of an ageing philosophy professor who is writing a book on human consciousness. The novel is narrated in the third person in a voice that is warm but never bothers to emotionally attach to the narrative. The result is a story that connects to its readers and simultaneously leaves enough space for them to have a detached assessment of it.

The episodical plot of the novel constantly changes lanes and prevents the reader from guessing the direction that it could take at any point. Though I was bedazzled by the writing, I was waiting impatiently for all the subplots to tie up neatly and make sense. Then came the final reveal of the subject of his philosophical book, and all the pieces of the jigsaw puzzle fell into place. The book is essentially a reflection on human life and the constant struggle to make sense of it.

The author brings so much warmth and personality to his protagonist that I suspect there is an autobiographical root to the whole enterprise. Or maybe the theme of love, grief, and mortality is too universal. The plot revels in the ordinary everyday existence that one mostly forgets after mechanically living through it. One remembers the accidents, both physical and metaphysical. The novel starts with the aforementioned accident, proceeds through more accidents, and climaxes in one.

Baumgartner has been born and has become what he is through a series of accidents. If his maternal grandfather had decided not to flee from Ukraine or if his father had decided to take up activism, he wouldn't even exist today. He meets his wife Anne accidentally—twice. He proposes to her after she escapes another accident. He loses her to another one. I feel the writer is trying to emphasise that life is a series of accidents, and even though grief and pain are the products in the short term, it is these crashes and collisions that fuel the journey forward.

I received the advance ebook copy of the novel from its publisher Grove Atlantic through Netgalley in exchange for my feedback. 

Book Review: The Cat From The Kimono, graphic novel by Nancy Peña

Cats are an integral part of Japanese folklore. They aren't indigenous to Japan and are believed to have migrated through the Silk Route, most probably for the purpose of protecting holy Buddhist texts from rats. Soon they started to invade the streets of Japan as well as their folk tales. There are many fantastic tales of magical cats that originated in Japan. Japanese feline ghosts (yokai) like the shapeshifting bakeneko, the temple cat neko danka, and the demonic cat nekomata, the killing of which is documented officially, are only a few among them.

The Cat from the Kimono is a graphic novel by famous author Nancy Peña that works with a Japanese folk tale about a painted black cat on a silk kimono that escapes and his journey to return to the garment. The book, which was originally French, is translated into English by Montana Kane. I received an advance copy from its publisher, Humanoids, through Netgalley for honest feedback.

A Japanese weaver makes a beautiful crimson silk kimono adorned with paintings of black cats for the woman he loves. When she doesn't return his love, he tries to extract revenge, and as a result, the woman dies and one of the black cats escapes from the kimono. The book features the surreal globe-trotting journey undertaken by the black cat to return to the kimono. On the way, he meets Holmes and Watson, Alice of Wonderland fame, and several other quirky characters, like a lovelorn sailor.

The artwork in the book reminded me of Spielberg's acclaimed movie Schindler's List. Remember how the entire movie is shot in black and white, and when suddenly a red colour appears on screen, it delivers an unforgettable impact? A similar technique is used in this book too. The entire artwork is done in monochrome, and when the kimono, which is depicted in red, appears unexpectedly in the frame, it creates a deeply disturbing jolt.

The Cat from the Kimono is a surreal fantasy that takes several surprising turns and tangents along its way. It contains two distinct styles of illustrations and lettering: traditional Japanese and European. The transition between them is pretty abrupt and probably meant to disturb your flow of reading. The plot is confusing for the first time, and a second reading can be more rewarding, as you may find a lot that you missed during your first perusal. It takes hardly an hour to read it anyway.

The elements of Victorian England and literary tieups with Holmes and Alice were impressive, especially the parts that dealt with the usage of hallucinogenic substances and the ambiguity in their perception of the titular cat after that. I loved how the writer has created a maze of situations and characters that don't initially make plot sense but are expertly interconnected into cohesion by the climax. The heavy dose of dark humour lifts the story-telling to a different level.

 

Book Review: The Other Jerusalem by Michel Kichka

 Israel's left-leaning cartoonist Michel Kichka is coming up with his third graphic novel in October, and I received an advance copy from its publisher, Europe Comics, through Netgalley. The Other Jerusalem is an autobiographical work just like his previous two graphic novels, Second Generation, which deals with his relationship with his father, who is a Holocaust survivor, and Falafel With Sauce, which is about his life in Israel. I love them for the humane approach that Kichka adopts for dealing with even the most complex issues concerning politics, terrorism, and patriotism.

For his new work, Kichka opts for a more unorganised structure. The Other Jerusalem, though it contains an autobiographical undercurrent that binds everything together, feels more like a collection of essays, albeit in a graphical format. Even then, it is spellbinding in art as well as narration, as in his previous works. It serves as a gateway to Israel—its history, geography, culture, politics, and religion—while also letting the reader take a peek into the artistic process of Kichka.

The book has four chapters and an epilogue. The first chapter is set in March 2020, during the COVID lockdown. Kichka illustrates some beautiful landscapes of his neighbourhood and some common birds that frequently visit his household. Then he gives us a glimpse into his childhood and his artistic inspirations. The second chapter is about his evolution into an editorial cartoonist and his activism intended to ultimately bring peace to his land.

In the third chapter, he returns to the COVID situation and provides a glimpse of his academic life and that of the general public in those days. The fourth chapter deals with the political situation in Israel and explains how religion is trying to dictate the social and political lives of its citizens. The epilogue describes the writer's reactions to turning sixty and the life ahead. It ends on an optimistic note.

Like in his previous books, Michel Kichka is an artist who is very detailed in his frames. But surprisingly, you will not find them packed and crammed. There is a serene clarity that pervades his art, which is pleasing to the eye and the mind of the reader. Even the most disturbing images have a humane quality that makes his work endearing. He finds humour in the most unlikely of situations and conveys it to the reader convincingly. The Other Jerusalem is another triumph that underlines the need for sane and composed minds while discussing geopolitics and the importance of humanistic solutions for its problems.

കണ്ണൂർ സ്ക്വാഡിലെ അശ്ലീലം

 വിഷയത്തിലേക്ക് കടക്കുന്നതിനു മുൻപ്, അശ്ലീലം എന്ന വാക്ക് എന്താണെന്ന് ഒന്നു നോക്കാം. ശബ്ദതാരാവലി നോക്കിയാൽ ഒരു അർത്ഥം, നാണം തോന്നിക്കുന്നത് എന്നാണ്. സഭയിൽ പറയാൻ പാടില്ലാത്തത് എന്നും കാണുന്നുണ്ട്. അപ്പോൾ, കേൾക്കുമ്പോൾ അല്ലെങ്കിൽ കാണുമ്പോൾ ബഹുജനങ്ങൾക്ക് നാണം തോന്നുന്നത് അശ്ലീലമാണ്.

ഇനി കണ്ണൂർ സ്ക്വാഡിലേക്ക് വരാം. കഴിഞ്ഞ ദിവസമായിരുന്നു പടം കണ്ടത്. കുഴപ്പമില്ലാത്ത അനുഭവമായിരുന്നു . കുറച്ചു വലിഞ്ഞതുപോലെ പോലെ തോന്നി. എന്നാലും സാങ്കേതികമായും അഭിനയപരമായും മികച്ച നിലവാരം പുലർത്തി. സംഘട്ടന രംഗങ്ങൾ വളരെ മികച്ചതായിരുന്നു. എന്നാൽ അവ കഥയുടെ ടോണിൽ നിന്ന് മാറി നിൽക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി. പക്ഷേ സിനിമയുടെ റിവ്യൂ അല്ല എനിക്ക് പറയാനുള്ളത്, കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ തേൾ കുത്തിയത് പോലുള്ള ഒരു അനുഭവമാണ്. 

ഒരു കൊലക്കേസ് പ്രതിയെ അന്വേഷിച്ചു കൊണ്ട് നാല് പോലീസുകാരുടെ സംഘം അന്യനാടുകളിലൂടെ നടത്തുന്ന ഉദ്വേഗജനകമായ യാത്രയാണ് കഥാപാശ്ചാത്തലം. ഒടുവിൽ അവർ ഉത്തർപ്രദേശിൽ എത്തിച്ചേരുകയാണ്. അവിടുത്തെ പോലീസിന്റെ സഹായം തേടിച്ചെന്ന അവർ കാണുന്നത്, പൊതു കിണറ്റിലെ വെള്ളം കോരി എന്ന കുറ്റത്തിന് പ്രശ്നത്തിലായ ഒരു സ്ത്രീയെയാണ്. തൻറെ കീഴിലുള്ള പോലീസുകാരൻ, എന്താണ് പ്രശ്നം എന്ന് ചോദിക്കുമ്പോൾ മമ്മൂട്ടിയുടെ കഥാപാത്രം നൽകുന്ന ഉത്തരം, 'ഇത് കേരളമല്ല, അതുതന്നെ', എന്നാണ്. അതായത് ഇതൊക്കെ ഉത്തർപ്രദേശിൽ മാത്രമേ സംഭവിക്കൂ, കേരളത്തിൽ ഇങ്ങനെ ഒന്നും ഒരിക്കലും നടക്കില്ല എന്ന് തന്നെ. 

ഇത് കേട്ടപ്പോൾ എനിക്ക് മോശം തോന്നിയെങ്കിലും ഞാനത് വിട്ടു കളഞ്ഞു. എന്നാൽ പിറ്റേന്ന് ഒരു ഓൺലൈൻ മാധ്യമത്തിൽ കണ്ണൂർ സ്ക്വാഡിലെ ഈയൊരു സംഭാഷണം വിഷയം ആക്കി ഒരു ലേഖനം കണ്ടു. അത് കേരളവും ഉത്തർപ്രദേശും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം മനസ്സിലാക്കി തരുന്ന രംഗമാണ് എന്നൊക്കെ ആയിരുന്നു അവർ എഴുതിക്കൂട്ടിയത്. അത് കണ്ടപ്പോഴാണ് ഇങ്ങനെ ഒരു കുറിപ്പ് എഴുതണമെന്ന് തോന്നിയത്.

ഉത്തർപ്രദേശിൽ ദളിതർക്ക് എതിരായുള്ള അതിക്രമങ്ങൾ നടക്കാറുണ്ട്. ഉത്തർപ്രദേശിൽ മാത്രമല്ല ബീഹാറിലും മറ്റു പല സംസ്ഥാനങ്ങളിലും ഇതുപോലുള്ള അതിക്രമങ്ങൾ നാം വാർത്തകളിൽ കാണുന്നുണ്ട്. തമിഴ്നാട്ടിൽ ഈ അടുത്താണ്, താഴ്ന്ന ജാതിയിലുള്ള ഒരു പാചകക്കാരൻ തയ്യാറാക്കിയ ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ സ്കൂൾ കുട്ടികൾ വിസമ്മതിച്ചതും, എംപി തന്നെ അത് പരിഹരിക്കാൻ ഇറങ്ങിയതും നാം കണ്ടത്. 

കേരളത്തിൽ അങ്ങനെയൊന്നുമില്ല, ദളിതർ സുരക്ഷിതരാണ്, എന്നാണോ സിനിമ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്? ഈയടുത്താണ് കേരളത്തിലെ ഒരു എംഎൽഎ ഒരു മാധ്യമപ്രവർത്തകനെതിരെ എസ് സി എസ് ടി ആക്ട് പ്രകാരം കേസ് കൊടുത്തത്, ജാതി പറഞ്ഞ് തന്നെ ആക്ഷേപിച്ചു എന്ന് പറഞ്ഞ്. ഒരു എംഎൽഎക്ക് ഈ ഗതി ആണെങ്കിൽ സാധാരണ ദളിതരുടെയും ആദിവാസികളുടെയും കാര്യം കേരളത്തിൽ എന്തായിരിക്കും? ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ ഇല്ലാതെ മോഷ്ടിച്ച, സ്ഥിരബുദ്ധി ഇല്ലാത്ത ഒരു പാവം ആദിവാസി യുവാവിനെ, സംഘം ചേർന്ന് തല്ലിക്കൊന്നതും, അയാളുടെ കുടുംബം നടത്തിയ നിയമ പോരാട്ടവും നാം മറന്നിട്ടില്ലല്ലോ? അപ്പോൾ ഇത് കേരളമല്ല, കേരളം ഇങ്ങനെയല്ല, എന്നൊക്കെ പറയുന്നതിൽ വലിയ സാംഗത്യം ഒന്നുമില്ല. 

എന്തായിരിക്കും ഈ സംഭാഷണത്തിന്റെ മനശാസ്ത്രം? മലയാളികളുടെ പബ്ലിക് ഡിസ്കോഴ്സ് ശ്രദ്ധിച്ചാൽ മനസ്സിലാവുന്ന കാര്യം, എല്ലാത്തിന്റെയും മുകളിൽ വിജ്രംഭിച്ചു നിൽക്കുന്ന സുപീരിയോറിറ്റി കോംപ്ലക്സ് ആണ്. നമ്മൾ മറ്റെല്ലാവരെക്കാളും മഹാന്മാരാണ്, വലിയവരാണ്, പ്രബുദ്ധരാണ്, ഇതൊക്കെ നമ്മൾ തന്നെ പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുക, ഭാവിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുക, വിശ്വസിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുക. ഇതാണ് ശരാശരി മലയാളിയുടെ ശൈലി. അതുമാത്രമല്ല നമ്മളിൽ നിന്ന് അന്യമായ ഒരു സാംസ്കാരിക ബോധം പുലർത്തുന്നവരെ നമ്മൾ എന്നും ഇടിച്ചുതാഴ്ത്തിയേ സംസാരിക്കുകയുള്ളൂ. തെലുഗു സിനിമ മോശമാണ്, തമിഴ് സാഹിത്യം ചവറാണ്, കന്നഡിഗ ഭക്ഷണം വായിൽ വയ്ക്കാനാവില്ല, ഉത്തരേന്ത്യൻ രാഷ്ട്രീയം മുഴുവൻ ഗുണ്ടായിസം ആണ് എന്നിങ്ങനെയൊക്കെ. 

മനുഷ്യർ ഒത്തുചേർന്നുകൊണ്ട് നടത്തുന്ന എല്ലാ പ്രസ്ഥാനങ്ങൾക്കും, അത് സംഘടനകൾ ആയാലും, രാഷ്ട്രങ്ങളായാലും, കുടുംബങ്ങൾ ആയാലും, മതങ്ങൾ ആയാലും, സമുദായങ്ങൾ ആയാലും, സംസ്ഥാനങ്ങൾ ആയാലും, എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ ഫോൾട്ട് ലൈൻസ് ഉണ്ടാകും. ചിലപ്പോൾ ഒരു സംഘടനയിലെ വനിതകൾക്ക് വേണ്ട ബഹുമാനം ലഭിക്കില്ല, ചിലപ്പോൾ ഒരു സമൂഹത്തിലെ ചില സമുദായങ്ങളെ മറ്റുള്ളവർ അടിച്ചമർത്തിയേക്കും, ചിലപ്പോൾ ചില സമൂഹങ്ങളിൽ സാമ്പത്തിക അരാജകത്വം കൊടികുത്തി വാഴും, ചില രാഷ്ട്രങ്ങൾ അഴിമതിയുടെ കൂത്തരങ്ങായിരിക്കും. ഇതൊക്കെ പല ഫോൾട്ട് ലൈൻസ് ആണ്. ഇവ കാലാകാലങ്ങളായി സമൂഹത്തിൽ നിലനിൽക്കുകയും, ഒരു പരിധി വിട്ടുകഴിഞ്ഞാൽ ആ സമൂഹത്തെ തകർക്കുകയും ചെയ്യും. 

ഭാരതത്തിലെ പല സംസ്ഥാനങ്ങളിലും ഉള്ള ഒരു ഫോൾട്ട് ലൈൻ ആണ് ദളിതരോടും ആദിവാസികളോട് ഉള്ള അക്രമം. ഇവയെ ചെറുക്കാൻ വേണ്ടി ഭരണഘടന തന്നെ പല സംവിധാനങ്ങളും ഏർപ്പെടുത്തിയിരിക്കുകയും, നിയമവ്യവസ്ഥകളിൽ കാലാകാലമായി സംരക്ഷണം ഉറപ്പുവരുത്തുകയും ചെയ്യാറുണ്ട്. പക്ഷേ ചില സമൂഹങ്ങളിൽ ഇവ പല പ്രതികൂല സാഹചര്യങ്ങളും കാരണം വേണ്ട രീതിയിൽ ഉപയോഗിക്കപ്പെടാറില്ല. അപ്പോഴാണ് നമ്മൾ പൊതുഗണത്തിൽ നിന്ന് ദളിതർ വെള്ളം എടുത്തു എന്നും മറ്റും പറഞ്ഞുള്ള വാർത്തകളും മറ്റും പത്രങ്ങളിൽ കാണുന്നത്. 

ഇത് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുകയും, ഇതിനെ കുറ്റപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യേണ്ടത് എല്ലാ മാധ്യമങ്ങളുടെയും കടമയാണ്. അവനവന്റെയും മറ്റുള്ളവരുടെയും ഫോൾട്ട് ലൈൻസ് ഒരു മറയുമില്ലാതെ തുറന്നു കാണിക്കേണ്ടത് ലോകത്തിൻറെ നിലനിൽപ്പിന് ആവശ്യമായ ഒരു പ്രവർത്തനമാണ്. അതിനാൽ തന്നെ കണ്ണൂർ സ്ക്വാഡ് എന്ന സിനിമയിൽ, ഉത്തർപ്രദേശിൽ ചിത്രീകരിച്ച രംഗങ്ങളിൽ ദളിതർക്ക് എതിരെയുള്ള അതിക്രമത്തെ കുറിച്ചുള്ള ഒരു റഫറൻസ് ഉൾപ്പെടുത്തിയത് വളരെ മികച്ച സിനിമാറ്റിക് ബ്രില്ല്യൻസ് ആണ്. എന്നാൽ 'കേരളമല്ല, അത്രതന്നെ', എന്ന നാണം കെടുത്തുന്ന, മലയാളിത്ത സുപ്പീരിയോറിറ്റി കോംപ്ലക്സിന്റെ അശ്ലീലം തിരുകിക്കേറ്റിയത് വഴി ഈ രംഗത്തിന്റെ എല്ലാ പ്രാധാന്യവും നശിപ്പിച്ചു കളഞ്ഞതാണ് എനിക്ക് തോന്നിയത്. ഒരു പ്രധാനപ്പെട്ട പ്രശ്നം ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നതിന് പകരം യഥാർത്ഥമല്ലാത്ത സ്വന്തം മേന്മയുർത്തി കാട്ടാനുള്ള ദയനീയ ശ്രമമായി മാറിപ്പോയി. 

നാളെ, ഒരു കന്നഡ സിനിമയിൽ, കൊച്ചിയിലേക്ക് സ്ഥലം മാറിവന്ന വീട്ടുസാധനങ്ങൾ ഇറക്കാൻ നോക്കുന്ന നായകനോട് ചുമട്ടുതൊഴിലാളികൾ തർക്കിക്കുന്ന രംഗം കാണിച്ചതിനു ശേഷം, എന്തു പറ്റിയെന്ന് ചോദിക്കുന്ന നായികയോട്, ഇത് കർണാടക അല്ല അതുതന്നെ, എന്ന് നായകൻ ചോദിക്കുന്ന രംഗം എങ്ങനെ ഉണ്ടാകും? അല്ലെങ്കിൽ ഉത്തരേന്ത്യൻ സിനിമയിലെ നായകൻറെ മലയാളിയായ ബോസ് റിട്ടയർ ചെയ്തതിനുശേഷം, സഹകരണ ബാങ്കിൽ നിക്ഷേപിച്ച തൻറെ സമ്പാദ്യം മുഴുവൻ നഷ്ടപ്പെട്ട് ചികിത്സ കിട്ടാതെ മരിക്കുകയും, തുടർന്ന് ബോർഡ് മീറ്റിംഗിൽ ബോസിന് എന്തുപറ്റി എന്ന് ചോദിക്കുന്ന സഹപ്രവർത്തകരോട് നായകൻ, മുംബൈ അല്ല അത് തന്നെ, എന്ന് പറയുന്ന രംഗം ആയാലോ? 

Book Review: Say Hello To My Little Friend by Nat Segaloff

 The first time I knew there was a movie named Scarface was when I saw a series of advertisements featuring classic movies in Reader's Digest when I was a small kid. That was the first time I saw Al Pacino, and the ruthlessness on his face was riveting. Later, I watched his other movies, like The Godfather and The Devil's Advocate, before finally landing on Scarface. I was more impressed by the way Al Pacino carried his role than by the movie. It was a display of sheer madness and aggression. I watched the movie a couple more times through the years, and it kind of grew with each view.

Say Hello to My Little Friend is a book about Scarface, written by Nat Segaloff, who is a film historian. I received an advance copy of the book from its publisher, Kensington Books, through Netgalley. The movie, released in 1983, is turning forty this year, but the book examines the phenomenon of Scarface from its beginning—a century back when Hollywood first got enamoured with gangsters.

I have read many books about movies. Normally, they tend to be the biography of a star or a director, artistic appraisals, movie reviews, the history of the making of a movie, or trivia about movies. This small volume surprisingly covers each of the above aspects concerning Scarface. Instead of limiting itself to the 1983 version, the book examines the very first novel version by Armitage Trail, the first movie version of 1932, the 1983 version directed by Brian DePalma, its novelization, and finally the video game adaptation.

The book also provides historical and cultural contexts behind each of these versions and explains how and why they were made and how each of them impacted society and movies. The book gives a detailed account of the 1932 Scarface's troubled history with the Hays Code and several compromises they had to accommodate in the movie to ensure it could be released.

The 1983 version didn't face much heat prior to its production, though there were objections about Al Pacino's violent portrayal of the protagonist, Tony Montana, as a Cuban immigrant. Many Cuban-Americans feared that the aggression displayed by the character may paint Cuban immigrants in a bad light and may result in racial stereotyping. But compared to the original version, the makers were more free to explore the character in all his reckless, vain glory. The shift from the original alcohol prohibition period to more contemporary cocaine dealing made the movie more hard-hitting and important.

Though the makers claimed that the movie denounced the drug culture through the violent end its hero met in its climax, the journey till then is accused of being a blatant endorsement of cocaine. When the movie was released, critics savagely attacked it, and the box office was also not generous. But cable runs and home video resulted in the renaissance of Scarface's popularity. Soon it was endorsed by hip-hoppers for its philosophy of acquiring power through force and the bastardised American Dream. Several songs were written and recorded that were based on the movie and its characters.

Say Hello to My Little Friend is a book that explores the movie Scarface along with its historical baggage and its societal consequences. It tries to get a peek inside the minds of its actors, like Al Pacino, Steven Bauer, Michelle Pfeiffer, director DePalma, and writer Oliver Stone. It compares the different versions of Scarface and explains why each version is the way it is. Overall, it is an efficient, small volume that is indispensable for any movie buff who would like to know more about the cultural phenomenon. But if you haven't watched Scarface already, I would advise watching it first, as the book contains spoilers for all the versions of it.